Radiowi pionierzy

Radiowy teatr wyobraźni jest rówieśnikiem Polskiego Radia. Powstała przed dziewięćdziesięcioma laty polska radiofonia publiczna wpisuje się w historię tych narodowych radiofonii, w których od początku zwracano uwagę na fakt, że radio może służyć nie tylko przekazowi informacji, ale również pewnych form artystycznych.

I oto 29 listopada 1925 roku, czyli już w kilka miesięcy po pierwszych próbach nadawczych, przygotowano na antenę radiową obszerne fragmenty Warszawianki Stanisława Wyspiańskiego w opracowaniu i reżyserii Mikołaja Alojzego Kaszyna (1895-1977), pierwszego etatowego kierownika działu programowego. Prapremierę tego radiowego spektaklu (jeszcze pod szyldem Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego) uznaje się za początek radia artystycznego w Polsce. W rok później – już przed mikrofonami Polskiego Radia – pojawiły się kolejne słuchowiska, głównie montaże i adaptacje literatury polskiej. Z czasem powstawały słuchowiska oryginalne, pisane specjalnie z myślą o realizacji radiowej. Pierwszym takim słuchowiskiem był Pogrzeb Kiejstuta Witolda Hulewicza, zrealizowany w rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie, w maju 1928 roku. Właśnie z rozgłośni wileńskiej wyszło wielu wybitnych twórców radiowych, których niezłomna postawa, charakter i osobowość, a przede wszystkim perfekcyjne opanowanie warsztatu, ukształtowały profil radiowej sceny i znacząco wpłynęły na kształt radia artystycznego również po wojnie. Wśród nich byli: Antoni Bohdziewicz, Tadeusz Byrski, Zbigniew Kopalko, Tadeusz Łopalewski, a nade wszystko pierwszy artysta radiowej sceny, pisarz, tłumacz i wydawca Witold Hulewicz (w tym roku przypada 120. rocznica jego urodzin). To Hulewicz rozpropagował, użyte po raz pierwszy w 1933 roku w artykule Zdzisława Marynowskiego (kierownika literackiego Polskiego Radia) określenie teatr wyobraźni.

Złote lata teatru radiowego

Powojenną praktykę radiowego teatru, pełniącego głównie funkcję edukacyjną i rozrywkową, zdominowała twórczość znakomitego ucznia Hulewicza – Zbigniewa Kopalki, nazwanego poetą anteny. W pierwszych powojennych latach wiernie sekundowali mu: Bronisław Dardziński, Tadeusz Byrski, Michał Melina, Janusz Warnecki, a nieco później kolejna generacja znakomitych pasjonatów sztuki radiowej: Wojciech Maciejewski, Juliusz Owidzki, Edward Płaczek, Wiesław Opałek, Zdzisław Nardelli, Zofia Rakowiecka, Jan Zelnik, Sławomir Pietrzykowski, Helmut Kajzar, Stanisława Grotowska, Zdzisław Dąbrowski, Henryk Rozen. Początkowo Teatr Polskiego Radia (taka nazwa przyjęła się po 1946 roku) realizował adaptacje literatury polskiej, montaże poezji oraz transmisje spektakli z teatrów. Z czasem jednak powrócił do oryginalnych słuchowisk i rozwinął zupełnie nowe formy artystyczne m.in. słuchowiska reportażowe, dokumentalne, sensacyjne. Wzbogacił technikę przekazu ze studia z użyciem magnetofonu pozwalającego na montaż i nowe efekty dźwiękowe. W okresie socrealizmu Teatr Polskiego Radia, podobnie jak samo radio, bywał miejscem propagandy, ale stał się również schronieniem dla twórców niezbyt dobrze widzianych przez władzę ludową. Prawdziwa odnowa i rozwój radiowej twórczości artystycznej nastąpiły po roku 1956. Teatrem radiowym kierował wówczas mistrz radiowego mikrofonu, znakomity aktor i reżyser – Janusz Warnecki. To wówczas nastąpił największy rozkwit Teatru Polskiego Radia. W latach 60. i 70. na potrzeby programowe przygotowywano blisko 600 słuchowisk rocznie, a reżyserii radiowej podejmowali się gościnnie tacy twórcy, jak: Ludwik Renè, Jan Świderski, Gustaw Holoubek, Andrzej Łapicki, Krystyna Sznerr czy Aleksander Bardini.

Równolegle działał – w nawiązaniu do bogatych tradycji przedwojennych – radiowy teatr dla dzieci, wymyślony i prowadzony przez Wandę Tatarkiewicz-Małkowską, którym przez pewien czas kierował także… Tadeusz Łomnicki. Nie bez znaczenia dla teatru radiowego była ponadto działalność tzw. laboratorium dźwięku, czyli Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia, założonego w 1957 roku przez Józefa Patkowskiego, znakomitego muzykologa i akustyka (wcześniej kierownika muzycznego Teatru PR). Działali tu tacy kompozytorzy i twórcy muzyki elektronicznej jak m.in.: Krzysztof Penderecki, Witold Lutosławski, Kazimierz Serocki, Ryszard Szeremeta, Eugeniusz Rudnik czy Luigi Nono i Karlheinz Stockhausen. W tym okresie został nagrany w zasadzie cały kanon literatury narodowej i powszechnej.