Badanie wykazało, że wielkość wielu mięśni jest związana z czasem potrzebnym sprinterom na przebiegnięcie 100 metrów. Jednakże to gluteus maximus przyczynia się do 44% zmienności osiągów. W przypadku najlepszych sprinterów niektóre mięśnie, takie jak mięśnie prostowników biodra, były znacznie większe niż u mniej utytułowanych zawodników. Natomiast inne części ciała, znajdujące się już w innych partiach sylwetki, były podobne, jak chociażby mięśnie łydek.
Naukowcy odkryli również, że gluteus maximus był o 45% większy u sprinterów ze światowej czołówki. Dodają że: „Wygląda na to, że dla szybkiego biegania rozmiar mięśni jest ważniejszy niż myśleliśmy, a zwłaszcza rozmiar prostowników bioder i pośladków”.
