Kariera urodzonej w 1924 roku pianistki ropoczęła się jeszcze przed wojną. Mając sześć lat pobierała już regularne lekcje gry u Marii Drzewieckiej, zaś od 1936 roku studiowała w klasie Henryka Sztompki - najpierw w konserwatorium toruńskim, a po wojnie w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Nawet umiarkowany sukces w Konkursie Chopinowskim w 1948 nie skłonił artystki do zaniechania procesu warsztatowego oraz artystycznego doskonalenia: jej ostatnim mistrzem (1950-1955) stał się Zbigniew Drzewiecki.
Nauka nie poszła w las... Na przestrzeni trwajacej ponad pół wieku działalności wirtuozowskiej Regina Smendzianka wystąpiła (poza Polską) w 33 krajach Europy, obu Ameryk, Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Koncertowała ze słynnymi zespołami symfonicznymi z Berlina, Lipska, Petersburga czy Kolonii czy Tokio oraz takimi mistrzami batuty, jak Kondraszyn i Sanderling. Jej obszerny repertuar obejmował dzieła od baroku po współczesność, jednak szczególną uwagę poświęcała zawsze muzyce polskiej, zwłaszcza dorobkowi Chopina. Tę wyrazistą orientancję odzwierciedla kilkunaście płyt artystki, opublikowanych przez tak prestiżowe wytwórnie płytowe jak Deutsche Grammophon, RCA czy Koch.
W 1964 roku pianistka rozpoczęła działalność pedagogiczną, od 1988 datuje się jej aktywność społeczna (Fundacja Reginy Smendzianki), a na przełomie stuleci świat ujrzał podpisaną jej nazwiskiem monografię o frapującym tytule „Jak grać Chopina – próba odpowiedzi”...