Ignacy Jan Paderewski skomponował tylko nieco ponad 20 pieśni - podobnie jak dla Chopina nie była to główna część jego twóczośći. Trzecim zbiorem pieśni Paderewskiego jest cykl dwunastu utworów do słów popularnego poety przełomu wieków, Parnasisty Catulle Mendèsa, dzieło skomponowane w 1903 roku w Szwajcarii. Był to dla kompozytora okres wytchnienia po trudach tournées koncertowych. Paderewski pisał z ogromną łatwością, a cały cykl powstał w dwa tygodnie. Stylistyka tych pieśni odbiega od tego, czym Paderewski zaskakiwał wcześniej, w wyrazie zblizają się do impresjonizmu.
Badacze dzieła Roberta Schumanna nazywają rok 1840 "Rokiem pieśni". Spełniona miłość kompozytora, ziszczenie się jakże trudnych małżeńskich planów, spowodowały istną erupcję inwencji twórczej. Wśród wielu utworów w tym gatunku powstało wówczas niesmiertelne arcydzieło do słów Heinricha Heinego: "Dichterliebe". Ważną rolę pełni partia fortepianu, stanowiąca komentarz do tekstu.
Fryderyk Chopin pisał pieśni przez całe życie, ale traktował je zawsze marginalnie. Często improwizował pod wpływem poezji, ale zapisał tylko pojedyncze utwory wokalne. Mimo często szkicowej formy, zadziwiają głebokością wyrazu, trafnością ujęcia, zmiennością nastrojów. Dzięki obecności tekstów - nierzadko aluzyjnych i niejednoznacznych mimo prostoty wiersza - stanowią jedno z bardziej przejrzystych okien do Chopinowskiej duszy.
Koncert z VI Festiwalu Chopin i jego Europa przypomni Marcin Majchrowski
Program
Ignacy Jan Paderewski Pieśni do słów Catulle Mendèsa op. 22 (wybór)
Fryderyk Chopin Pieśni op. 74 (wybór)
Robert Schumann Dichterliebe op. 48
Wyk. Hans Jörg Mammel – tenor, Ewa Pobłocka – fortepian
2 marca (środa), godz. 13:00