"Kryzys gospodarczy i finansowy" pośród obecnego bólu
Wejście w meandry kryzysu finansowego i gospodarczego stanowi dla ogromnej większości obywateli przedsięwzięcie nieosiągalne. Jakakolwiek analiza nieco mniej ogólnikowa staje się dla laika szybko niezrozumiała. W ten sposób dyskurs ekonomiczny, a bardziej jeszcze finansowy stał się niezmiernie odległy od możliwości pojęcia go przez tych, do których jest adresowany i którzy są jego ostatecznymi uczestnikami – czyli wszystkich obywateli.
Trzeba, aby ekonomia i finanse – nie abstrahując, rzecz jasna, od swego poziomu specjalistycznego – nigdy nie wyrzekały się wyjaśniania tego, co podstawowe i uniwersalne. Wszyscy powinni móc zrozumieć, przynajmniej w ogólnym zarysie, kwestie, którymi zajmują się ekonomia i finanse. Jest to konieczne, aby każdy mógł nie tylko bronić swoich praw, ale przede wszystkim potrafił świadomie podjąć swoje zobowiązania względem budowania dobra wspólnego, także poprzez poświęcenia i ponowione zaangażowania. Ponadto nie można zaakceptować refleksji i praktyki ekonomii, pozbawionej kompleksowej lektury kulturowej, pociągającej za sobą nieuchronnie pewną antropologię i etykę.
W związku z tym decydującą wydaje mi się obrana perspektywa, by spojrzeć na dzisiejszą sytuację. Nie wystarcza mówić o kryzysie finansowym i gospodarczym, aby opisać aktualną krytyczną sytuację na początku trzeciego tysiąclecia. Moim zdaniem, kryzys chwili obecnej domaga się odczytania i interpretowania w kategoriach bólu i transformacji.
Ten czas, w którym Opatrzność wzywa nas bardziej niż kiedykolwiek, aby działać jako współuczestnicy w kierowaniu historią, jest podobny do rodzenia – stanu cierpienia jakże dojmującego, ale ze spojrzeniem zwróconym już ku rodzącemu się życiu: „Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat” (J 16, 21). Ból rodzenia wymaga jednak od kobiety zaangażowania całej swojej ludzkiej energii. W ten sposób także i my, obywatele pogrążeni w kryzysie gospodarczo-finansowym jesteśmy wezwani, by włączyć się do gry, angażując całą naszą energię osobistą i wspólnotową. Jutro będzie miało nowe oblicze, jeśli będzie ono odzwierciedlało naszą dzisiejszą nadzieję. „Nadzieja niezawodna” jak mówi Ojciec Święty w encyklice Spe salvi, n. 1 - musi zatem kierować naszymi decyzjami i działaniami.
Cała treść wystąpienia kard. Scola: