1 grudnia 2008 roku, w Studiu S2 przy ul. Woronicza 17, odbyła się, już po raz dwudziesty pierwszy, uroczystość wręczenia Splendorów – nagród dla wybitnych twórców Teatru Polskiego Radia.
Wielkim Splendorem została uhonorowana Dorota Landowska, natomiast nagroda Splendor Splendorów trafił w ręce Ignacego Gogolewskiego. Honorowego Splendora w tym roku nie przyznano.
Wyróżnieniami zespołu Teatru Polskiego Radia uhonorowano ponadto Ludmiłę Łączyńską-Dobrowolską (znaną jako Wisia z popularnej powieści radiowej "Matysiakowie" ) oraz Janusza Kłosińskiego (związanego od blisko 50 lat z powieścią radiową "W Jezioranach").
Wielki Splendor to nagroda Teatru Polskiego Radia dla aktorki/aktora, przyznawana od 1988 roku za wybitne kreacje w słuchowiskach oraz twórczy wkład na rzecz rozwoju i umacniania rangi radia artystycznego w Polsce.
Nagrodę pieniężną oraz statuetkę tradycyjnie wręcza prezes Zarządu Polskiego Radia. Ponadto okazjonalnie przyznawany jest Honorowy Wielki Splendor za całokształt dorobku twórczego w dziedzinie reżyserii , pisarstwa radiowego lub kompozycji muzycznej.
Od 2006 r. przyznawana jest również nagroda specjalna – Splendor Splendorów.
Dotychczasowymi laureatami Wielkiego Splendora są: Bronisław Pawlik (1988), Zofia Rysiówna (1989), Zbigniew Zapasiewicz (1990), Gustaw Holoubek (1991), Krzysztof Kowalewski (1992), Irena Kwiatkowska (1993), Aleksander Bardini (1994), Joanna Jędryka (1995), Franciszek Pieczka (1996), Anna Seniuk (1997), Krzysztof Gosztyła (1998), Grażyna Barszczewska (1999), Adam Ferency (2000),Stanisława Celińska (2001), Krzysztof Wakuliński (2002), Danuta Stenka (2003), Marian Opania (2004), Marta Lipińska (2005), Mariusz Benoit (2006).
Dotychczasowi laureaci Honorowego Wielkiego Splendora to: Zbigniew Kopalko (1992), Juliusz Owidzki (1994), Andrzej Mularczyk (1996), Andrzej Zakrzewski (2001), Henryk Bardijewski (2002), Wieńczysław Gliński (2004), Edward Pałłasz (2005), Jerzy Górzański (2006).
Pierwszy laureat Splendora Splendorów - Wiesław Michnikowski (2006).
A oto biogramy zawodowe tegorocznych laureatów:
Dorota Landowska – urodzona w 1969 r. w Starogardzie Gdańskim, aktorka teatralna, radiowa, filmowa i telewizyjna; dyplom PWST w Warszawie w 1992 r.; aktorka teatrów: Powszechnego, Dramatycznego, Ateneum, Montownia, Narodowego, Laboratorium Dramatu; laureatka wielu nagród, m.in.: nagroda im. Tadeusza Łomnickiego (1994), nagroda jury za monodram „Jordan” na XXX Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu (1996), nagroda im. Leona Schillera (1997), wyróżnienie na XV Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (1995); odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi w 2005 r.
Zadebiutowała jako studentka III roku PWST rolą Heleny w „Śnie nocy letniej” W. Shakespeare’a (1991) na scenie Teatru Powszechnego w Warszawie. Kolejne ważne role teatralne Doroty Landowskiej to m.in.: Elke w „Gimplu Głupku” wg I. B. Singera, Ficia w „Onych” S. I. Witkiewicza (1992), Zuta w „Ferdydurke” W. Gombrowicza, Rose w „Tańcach w Ballybeg” B. Friela (1993), tytułowa rola w „Balladynie” J. Słowackiego (1994), Sharon w „Jordanie” A. Reynolds i M. Buffini (1996), Kaśka w „Ślebodzie” K. Przerwy Tetmajera (1997), Olga w „Trzech siostrach” A. Czechowa (1998), Marysia w „Weselu” S. Wyspiańskiego (2000), Gospodyni w „Requiem dla gospodyni” wg sztuki W. Myśliwskiego (2000), Iwona, Simone Weil w „Błądzeniu” wg W. Gombrowicza (2004), tytułowa Nora w sztuce H. Ibsena (2006), Ewa w „Sonacie jesiennej” (2007), Kobieta I w „Gardenii” E. Chowaniec (2007). Do tej pory stworzyła prawie 40 kreacji teatralnych.
Dorota Landowska wystąpiła również w około trzydziestu spektaklach Teatru Telewizji i Teatru Młodego Widza. Spośród nich najważniejsze są role: Smugoniowej w „Uciekła mi przepióreczka” S. Żeromskiego (1994), Mama w „Karolci” M. Krüger (1996), Donia Sol w sztuce „Hernani” W. Hugo (1997), Nieznajoma w przedstawieniu „Ślad” wg I. Fink (1998), Renata Słuczańska w „Niedobrej miłości” Z. Nałkowskiej (1999), Elizabeth Wagner w „Śmiechu w ciemności” V. Nabokova (2003), siostra Regina Orłowska w spektaklu telewizyjnym „Stygmatyczka” G. Łoszewskiego (2008).
Dorobek filmowy Doroty Landowskiej obejmuje takie obrazy jak m.in.: „Patrzę na ciebie Marysiu” w reż. Ł. Barczyka „Daleko od okna” w reż. J. J. Kolskiego, „Prawo ojca” w reż. M. Kondrata, „Z miłości” w reż. L. Wosiewicza, „Generał Nil” reż. R. Bugajskiego oraz udział w serialach TV: „Miasteczko”, „Defekt”, „M jak miłość” oraz „Kryminalni”.
W Teatrze Polskiego Radia wzięła udział w dziesiątkach słuchowisk dla dorosłych i dla dzieci, wśród nich m.in.: „Amok” S. Zweiga (Lady), „Ben Hur” L. Wallace’a (Iras), „Depozyt” W. Zawistowskiego (Adwokat Iwona Włodarska), „Dzika kaczka” H. Ibsena (Gina), „Fircyk w zalotach” F. Zabłockiego (Klarysa), „Hanemann” S. Chwina (Hanka), „Idiota” F. Dostojewskiego (Aleksandra Jepanczyn), tytułowa rola w słuchowisku „Kassandra” P. Wojewódzkiego, „Kochankowie z Warszawy” W. Chmielewskiego (Dorota), „Królewna Śnieżka” braci Grimm (Śnieżka), „Opactwo Northanger” J. Austen (Katarzyna Morland), „Pan Wołodyjowski” i „Potop” H. Sienkiewicza (Oleńka), „Powrót posła” J. U. Niemcewicza (Teresa), „Recykling” T. Różewicza (Kobieta), „Rzecz listopadowa” E. Brylla (Dama), „Proszę zadzwonić później” M. Luft (Urszula Wilewska), „Sztukmistrz z Lublina” I. B. Singera (Emilia), „Wesele” S. Wyspiańskiego (Marysia), „Zemsta” A. Fredry (Klara), „Zgubiony uśmiech” A. Marciniak (Mama).
Dorota Landowska jest również znakomitą interpretatorką prozy w teatrze radiowym, czytała m. in.: „Gry nie tylko miłosne” I. Matuszkiewicz, „Japoński wachlarz” J. Bator, „Siostry Brönte” E. Kraskowskiej, „Skok w dobrą książkę” J. Fforde’a, „Wybór Marty” L. Witek.
Ignacy Gogolewski – urodzony w 1931 r. w Ciechanowie, aktor teatralny, radiowy, filmowy i telewizyjny, reżyser i scenarzysta, pedagog; dyplom PWST w Warszawie w 1953 r., aktor teatrów: Polskiego, Dramatycznego, Współczesnego w Warszawie. Obecnie aktor Teatru Narodowego. Oprócz pracy aktorskiej trzykrotnie pełnił funkcję dyrektora: Teatru Śląskiego w Katowicach, Teatru im. J. Osterwy w Lublinie i Teatru Rozmaitości w Warszawie. W latach 2005-2006 Prezes ZASP-u, laureat wielu prestiżowych nagród za wybitne osiągnięcia aktorskie i reżyserskie oraz za upowszechnianie kultury teatralnej.
Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę wybitną kreacją Gustawa-Konrada w „Dziadach” A. Mickiewicza, wyreżyserowanych przez A. Bardiniego w Teatrze Polskim (1955). Była to pierwsza powojenna inscenizacja „Dziadów”. Pisano wtedy, że „błysnął wybitnym talentem i opanowaniem warsztatu”, „oczarował publiczność swoją osobowością i pięknie podanym wierszem”. Krytycy jednogłośnie uznali młodego aktora za kontynuatora najszlachetniejszych tradycji teatru romantycznego.
Inne ważne role teatralne to: Maurycy w „Lecie w Nohant” J. Iwaszkiewicza (1956), Achilles w sztuce Artura Marii Swinarskiego „Achilles i Panny” (1956), Rizzio w „Marii Stuart” J. Słowackiego (1958), tytułowa rola w „Mazepie” J. Słowackiego (1959), Pastora Hale w „Procesie w Salem” A. Millera (1959), poeta Jęzory w „W małym dworku” S. I. Witkiewicza, Janka w „Moście” J. Szaniawskiego (1963), Neron w „Brytaniku” J. Racine’a (1963), Gustaw w „Ślubach Panieńskich” A. Fredry (1963), Zygmunt August w „Kronikach królewskich” S. Wyspiańskiego (1968), Tartuffe w „Świętoszku” Moliera (1973), On w „Krzesłach” E. Ionesco (1995), Rejent Milczek w „Zemście” A. Fredry (1998), Hrabia Szarm w „Operetce” W. Gombrowicza (2000), Laurenty w „Na czworakach” T. Różewicza, Eustachy w „Ostatnim” T. Łubieńskiego (2003), Konstanty, Król Ignacy, Hrabia, Ojciec w „Błądzeniu” wg W. Gombrowicza (2004), Konrad w „Żarze” S. Maraia (2007).
Spośród licznych ról telewizyjnych w Teatrze TVP wymienić należy m. in.: Doriana Graya w „Portrecie Doriana Graya” O. Wilde’a (1964), Rodriga w „Cydzie” P. Corneille'a (1969), tytułowego Mazepę w dramacie J. Słowackiego (1969), Dymitra Karamazowa w „Braciach Karamazow” F. Dostojewskiego (1969), Zenona Ziembiewicza w „Granicy” Z. Nałkowskiej (1970), Jego w „Drugim pokoju” Z. Herberta, Tadeusza w „Śniadaniu u Desdemony” J. Krasińskiego (1975).
Ignacy Gogolewski ma również w swoim dorobku wiele ról filmowych. Występował w filmach najwybitniejszych polskich reżyserów: w „Trudnej miłości” (1953) i „ Samotności we dwoje” (1968) S. Różewicza (1965) i w „Hrabinie Cosel” (1968) J. Antczaka. Był reżyserem filmów: „Romans Teresy Hennert” (1978), do którego napisał scenariusz, i „Dom św. Kazimierza” (1978). W pamięć widzów najgłębiej jednak zapadł rolą Antka Boryny z telewizyjnego filmu i serialu „Chłopi” J. Rybkowskiego (1972), będącego ekranizacją nagrodzonej Noblem powieści W. Reymonta.
Współpracę z Polskim Radiem Ignacy Gogolewski rozpoczął w 1953 r. w popularnej audycji „Muzyka i aktualności”. Krótko potem został zaangażowany do Teatru Polskiego Radia, w którym gra z powodzeniem do dziś. Przez lata stworzył dziesiątki kreacji radiowych w oryginalnych i adaptowanych słuchowiskach Teatru PR, m. in.: Ernest w „Autoportrecie z aniołem” H. Bardijewskiego, tytułowa rola w „Brytaniku” J. Racine’a, Antonio w „Burzy” W. Shakespeare’a, Bobrowski w „Chłopaku z Berdyczowa” wg J. Conrada, Julian Sorel w „Czerwone i czarne” Stendhala, Ksiądz w „Dziadach” A. Mickiewicza, Szymon Kossakowski w „Horsztyńskim” J. Słowackiego, Edmund Dantes w „Hrabim Monte Christo” A. Dumasa, Mistrz w „Mistrzu i Małgorzacie” M. Bułhakowa, Willy w „Niemcach” L. Kruczkowskiego, Duroy w „Pięknym panu” G. de Maupassanta, Tezeusz w „Śnie nocy letniej” W. Shakespeare’a.
Ignacy Gogolewski jest także wybitnym interpretatorem wierszy polskich klasyków, m. in.: W. Broniewskiego, S. Grochowiaka, M. Jastruna, B. Leśmiana, A. Mickiewicza, J. Słowackiego, Cz. Miłosza, C. K. Norwida, , K. Przerwy Tetmajera, J. Twardowskiego.