W Paryżu po raz pierwszy wystąpili Polacy. Wysłana została 75 osobowa ekipa. Większość pieniędzy na wyjazd pochodziła ze zbiórek publicznych. Wystartowaliśmy w 10 dyscyplinach: boks, hippika, kolarstwo, lekkoatletyka, strzelectwo, szermierka, wioślarstwo, zapasy, żeglarstwo i piłka nożna. Niestety nasz dorobek medalowy nie był imponujący. Zdobyliśmy tylko 2 medale i to w ostatnim dniu igrzysk.
Pierwszy historyczny krążek zdobyła drużyna kolarska. Józef Lange, Jan Łazarski, Tomasz Stankiewicz i Franciszek Szymczyk w wyścigu torowym na 4 kilometry wywalczyli srebro. Brązowy medal w indywidualnym konkursie skoków zdobył Adam Królikiewicz na koniu „Pikador” Fatalnie spisali się nasi bokserzy, którzy byli nokautowani lub dyskwalifikowani, co w większości wypadków wynikało z tego, że nie znali zasad walki. Z kolei nasi strzelcy dopiero na miejscu za własne pieniądze kupili automatyczny pistolet. W Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego 10 miejsce zajął Karol Rómmel, co można uznać za sukces, ponieważ startował na 19 letnim rumaku, który służył mu jeszcze podczas I wojny światowej, w której odniósł dwie rany. W drużynie jeździeckiej, która zajęła 7 miejsce startował major Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej.
Oto jak półfinał z Francją wspominał Franciszek Szymczyk: „Wreszcie ostatnie okrążenie i moja przedostatnia zmiana, cały wysiłek, całą energię w ruch roweru w przód, nie patrząc gdzie są Francuzi, boję się, że obrót w lewo zmniejszy wysiłek, przeszkodzi w pracy [...] zdobywamy się jeszcze na finisz i prawie równocześnie wpadamy na taśmę[...] nasi kolarze przeskoczyli linię ogradzającą boisko i machając radośnie rękami krzyczą Zwycięstwo, Zwycięstwo” ( Władysław. A Minkiewicz „Olimpijska gorączka”) W finale nasza drużyna starła się z Włochami, którzy do tej pory byli niepokonani i osiągali najlepsze wyniki. Mimo specjalnej taktyki nasi kolarze musieli uznać wyższość Włochów.