Pierwsza myśl, która nam przychodzi do głowy, gdy widzimy na ulicy lub zdjęciu pieska rasy Shar Pei, to „ och, jaki uroczy, pomarszczony piesek”. W rzeczywistości psy te cierpią na mucynozę skórną, rzadką chorobę genetyczną. Jest to dolegliwość objawiająca się gromadzeniem się w skórze nadmiernych ilości galaretowatej substancji zwanej mucyną. Nadaje im to charakterystyczny, pomarszczony wygląd.
Shar Pei jest jest rasą pochodzącą z Chin o dosyć ciekawej historii. Psy te wykorzystywano głownie do polowań, stróżowania świątyń, a także jako psy pasterskie. Po komunistycznej rewolucji, uznano je za zbyteczne dobro i ich hodowla została praktycznie zabroniona, co spowodowało drastyczny spadek ich ilości. Dzięki apelom chińskich miłośników tej rasy Sar Pei zostały uratowane. Wywieziono je do Ameryki, gdzie stały się bardzo popularne wśród hodowców. Niestety, ponieważ ich ponowna reprodukcja rozpoczęła się z niewielkiej ilości osobników, psy te obciążone zostały dużym ryzykiem częstszego występowania chorób genetycznych. Taką chorobą jest właśnie mucynoza, która po sprowadzeniu tych psów do Ameryki znacząco się pogłębiła. W dzisiejszych czasach psy tej rasy mają grubszą i bardziej pomarszczoną skórę. Dodatkowo wykazują one zmniejszoną płodność, witalność oraz odporność na choroby.
Istnieje jednak nadzieja na poprawę kondycji zdrowotnej piesków Shar Pei. Grupa hiszpańskich naukowców z uniwersytetu w Barcelonie odkryła, iż u tych psów występuje wzmożona aktywność enzymu odpowiedzialnego za produkcję kwasu hialuronowego, który odpowiedzialny jest za prawidłowa sprężystość skóry. Zrozumienie przyczyny tego schorzenia pozwoli na opracowanie nowych programów reprodukcyjnych mających na celu poprawę zdrowia psów tej rasy. Ponadto wiedza ta może być wykorzystana w badaniach nad podobnymi schorzeniami występującymi u ludzi, takimi jak rodzinna gorączka śródziemnomorska (FMF) lub ludzka odmiana mucynozy. Co więcej, być może pomoże to zrozumieć mechanizm procesu starzenia się skóry i znaleźć sposób zapobiegania temu zjawisku.
Odtworzenie rasy Shar Pei z małej ilości osobników jest przykładem chowu wsobnego, czyli kojarzenia ze sobą blisko spokrewnionych osobników. Innym gatunkiem odtworzonym w ten sposób jest polski żubr. Co ciekawe, zjawisko chowu wsobnego spotykane jest także w naturze, bez ingerencji człowieka. Dla przykładu - populacja gepardów odrodziła się po ostatniej epoce lodowcowej z bardzo małej ilości osobników. Wszystkie te zwierzęta cierpią na szereg schorzeń genetycznych związanych z chowem wsobnym.
Monika Klejman