Armastrong ujawnił, że przed każdym z siedmiu zwycięskich startów w Tour de France przyjmował doping, a w skład jego "koktajlu" wchodziły: erytropoetyna, transfuzje krwi i testosteron.
- Nad Armstrongiem musiał być roztoczony pewien parasol ochronny, otrzymywał przecieki, kiedy będą robione badania, szczególnie dotyczy tych niezapowiedzianych kontroli. Wokół niego musiał być też zespół ludzi, którzy potrafili go w nagłych sytuacjach przygotować do kontroli tak, aby ten test przyniósł wynik negatywny - powiedział przewodniczący Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie prof. Jerzy Smorawiński pytany, jak mogło dojść do takiej sytuacji.
Armstrong, sportowy idol i celebryta, zaprzyjaźniony ze znanymi postaciami świata polityki i show-biznesu, został dożywotnio zdyskwalifikowany przez Międzynarodową Unię Kolarską w październiku ubiegłego roku na podstawie szczegółowego raportu Amerykańskiej Agencji Antydopingowej.
Jego nazwisko zostało tym samym wykreślone z listy zwycięzców Tour de France, w którym triumfował siedmiokrotnie, w latach 1999-2005. Był jedynym w historii kolarzem, który potrafił tego dokonać. Jak się jednak okazało, nieczystymi metodami. Zwrotu brązowego medalu ogrzysk w Sydney domaga się także MKOl. W nocy ze środy na czwartek w wyemitowanej przez telewizję amerykańską pierwszej części wywiadu z Oprą Winfrey po raz pierwszy publicznie przyznał się do stosowania dopingu.
>>> Spowiedź Armstronga: brałem środki dopingujace
Lance Armstrong i Oprah Winfrey
Armstrong, urodzony 18 września 1971 roku w Dallas, już w wieku 15 lat był obiecującym triathlonistą, wkrótce jednak postanowił skoncentrować się na kolarstwie. Kilka lat później związał się z grupą Subaru-Montgomery, jednocześnie startując w drużynie narodowej USA. W 1989 roku był uczestnikiem mistrzostw świata amatorów w Moskwie. Rok później wystartował na tychże zawodach, rozgrywanych tym razem w Japonii, gdzie zajął 11. pozycję.
Kolarzem zawodowym został w 1992 roku po olimpiadzie w Barcelonie, gdzie był 14. Rok później, mając zaledwie 21 lat, zdobył w Oslo tęczową koszulkę mistrza świata zawodowców. W tym samym roku debiutował w Tour de France. Nie ukończył wyścigu, ale wygrał etap w Verdun. Startował w Wielkiej Pętli w 1994, 1995 i 1996 roku, odnosząc jeszcze jedno zwycięstwo etapowe. Później jego karierę przerwała choroba nowotworowa.
Wrócił na trasę najsłynniejszego wyścigu kolarskiego w 1999 roku i od tego momentu seryjnie go wygrywał.
Ciężka choroba dodała mu motywacji
Wagę sukcesów Armstronga wzmacniała heroiczna i zwycięska walka z ciężką chorobą, która na dwa lata przerwała jego karierę sportową. Amerykanin przeszedł w tym czasie kilka operacji z powodu nowotworu jąder (przerzuty pojawiły się w płucach i mózgu), a potem terapię chemiczną. Jak podkreślali jego lekarze, nawet w najtrudniejszych chwilach choroby, kiedy szanse przeżycia oceniane były na 50 procent, Armstrong nie rozstawał się z rowerem, przejeżdżając po kilkadziesiąt kilometrów dziennie.
Po zwalczeniu nowotworu wrócił do kolarstwa. Schudł o 10 kg, ale zachował tę samą siłę. "Przed chorobą nie miałem w sobie głodu sukcesów. Choroba była jak przebudzenie, otworzyła mi oczy. Powiedziałem sobie: chłopie, przecież masz tylko jedno życie, nie będzie drugiej szansy, idź na całość" - mówił wówczas.
Przez siedem lat Armstrong podporządkował cały cykl przygotowań głównemu celowi - startowi i zwycięstwu w Tour de France. Przygotowania rozpoczynał już w listopadzie, pokonując przez osiem miesięcy dystans około 20 tys. kilometrów (średnio w tygodniu 725 km). Kibice podziwiali jego upór i konsekwencję. Koledzy i współpracownicy z zespołu nie mówili o nim inaczej jak "Boss", podporządkowując się radom i poleceniom lidera.
W czasie sezonu Amerykanin przenosił się do Europy. Mieszkał najczęściej w hiszpańskiej Geronie, gdzie są znakomite warunki do treningu. Wiosną zapoznawał się niemal z każdym kilometrem trasy wszystkich etapów, a w innych wyścigach uczestniczył nie po to, by wygrywać, lecz by lepiej przygotować się do Wielkiej Pętli.
Już wówczas jego osiągnięcia sportowe budziły nie tylko podziw, ale i podejrzenia. Tuż przed Tour de France 2004 ukazała się w kilku krajach książka "Sekrety Lance'a Armstronga", w której otwarcie oskarżono go o stosowanie dopingu. Kolarz pozwał do sądu za zniesławienie autorów książki Brytyjczyka Davida Walsha i Francuza Pierre'a Ballestera, jej wydawcę, a także tygodnik "L'Express", który opublikował jej fragmenty.
>>> Afera dopingowa Armstronga. Chronologia wydarzeń
Do grona krytyków Armstronga przyłączył się także jego idol z młodości Greg LeMond, pierwszy Amerykanin na liście zwycięzców Tour de France. "Kłopot z Armstrongiem jest taki, że nie można z nim dyskutować, bo wychodzi na to, że albo jesteś kłamcą albo chcesz zniszczyć kolarstwo. Lance jest gotowy zrobić wszystko, by zachować swój sekret, ale nie wiem, jak chce dalej przekonywać wszystkich o swojej niewinności".
LeMond zastanawiał się, jak to było możliwe, że Armstrong po zwalczeniu raka wrócił do kolarstwa jeszcze silniejszy niż przed chorobą. "Nie ma cudów w kolarstwie. Jest zawsze tylko jedno wyjaśnienie, wiadomo jakie".
Te i inne głosy przyspieszyły decyzję Armstronga o zakończeniu kariery. "Niektórzy mi mówią, że mogę jeszcze trochę pocierpieć, ale niektórzy mówią: czas wrócić do domu" - mówił na konferencji prasowej przed wyścigiem Dookoła Georgii, czyniąc jasną aluzję do wpływu na jego decyzję trójki dzieci (syna i bliźniaczek) z pierwszego małżeństwa.
Decyzja nie była jednak ostateczna. Po trzech latach, 10 września 2008 roku, Armstrong poinformował, że wraca do kolarstwa. W 2009 roku jeździł w kazachskiej Astanie "od Australii po Francję", aby promować światową kampanię na rzecz walki z rakiem. W grupie tej pracował ze starym znajomym, belgijskim dyrektorem sportowym Johanem Bruyneelem, który prowadził go do wszystkich siedmiu zwycięstw w Wielkiej Pętli.
W pierwszym wyścigu po powrocie, wieloetapowym Tour Down Under w styczniu 2009 roku, zajął 29. miejsce. W Tour de France był trzeci w klasyfikacji generalnej. Rok później przeniósł się do amerykańskiego zespołu Radioshack. Tour de France 2010 zakończył na 23. miejscu w klasyfikacji generalnej. Tour Down Under 2011 był ostatnim wyścigiem w jego karierze. W 2012 uczestniczył jako profesjonalny triathlonista w kilku zawodach serii Ironman 70.3. Planował także wystartować w czerwcu 2012 w pełnym dystansie Ironman w Nicei, by zdobyć kwalifikację do mistrzostw świata na Hawajach, jednak uniemożliwiła mu to tocząca się sprawa oskarżenia o stosowanie dopingu.
Ze związku z pierwszą żoną, Kristin Richard, ma troje dzieci - syna Luke'a oraz bliźniaczki Grace i Isabelle. We wrześniu 2003 r. rozwiódł się z Richard i związał z piosenkarką Sheryl Crow, z którą w 2005 roku się zaręczył. Na wiosnę 2006 roku planowany był ślub, ale w lutym doszło do rozstania. Obecnie związany jest z Anną Hansen, z którą ma syna Maxa.
Wspólnie z Sally Jenkins napisał dwie książki autobiograficzne: "Mój powrót do życia" i "Liczy się każda sekunda". W 2005 r. ukazała się książka o przygotowaniach Lance'a do Tour de France - "Wojna Lance'a Armstronga", napisana przez Daniela Coyle'a.
Lance Armstrong
x x x
Lance Armstrong, urodził się 18 września 1971 w Dallas. Wzrost 177 cm, waga 72 kg. Zawodowiec od sierpnia 1992. Grupy: Motorola (1992-1996), Cofidis (1997), US Postal (1998-2004), Discovery Channel (2005), Astana (2009), Radio Shack (2010-2011).
najważniejsze zwycięstwa:
wyścigi jednodniowe: mistrzostwa świata 1993 (Oslo), mistrzostwa USA 1993, Clasica San Sebastian 1995, Strzała Walońska 1996, GP Marostica 1992, Trophee Laigueglia 1993, GP Eddy Merckx (z Wiaczesławem Jekimowem) 2000, GP des Nations 2000
wyścigi etapowe: Tour de France 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, Dookoła Luksemburga 1998, Tour DuPont 1995 (plus 5 etapów) i 1996 (5 etapów), Dookoła Szwajcarii 2001, Dauphine Libere 2002, 2003, Midi Libre 2002
starty w Tour de France: 22 wygrane etapy indywidualnie + trzy w drużynie (Verdun 1993, Limoges 1995, prolog w Puy-du-Fou, czasówka w Metz, Sestrieres i czasówka w Futuroscope 1999, czasówka w Belfort 2000, L'Alpe-d'Huez, czasówka w Chamrousse, Saint-Lary-Soulan, czasówka Saint-Amand-Montrond 2001, prolog w Luksemburgu, La Mongie, Plateau de Beille, czasówka w Macon 2002, Luz Ardiden 2003, Plateau de Beille, Villard-de-Lans, jazda na czas pod górę w Alpe d'Huez, Grand-Bornand i czasówka w Besancon 2004, czasówka w Saint Etienne 2005). 83 dni w koszulce lidera TdF. Trzy razy nie ukończył TdF (1993, 1994, 1996). W 1995 roku zajął 36. miejsce. W 2009 roku zajął trzecie miejsce, w 2010 - był 23.