Włodzimierz Nahorny: w swoim życiu próbowałem grać na wszystkim
Laureatkę tegorocznej nagrody wskazało międzynarodowe jury, w skład którego weszli poeci, eseiści, tłumacze i wydawcy: Jurij Andruchowycz (Ukraina), Edward Hirsch (USA), Michael Krüger (Niemcy), Mercedes Monmany (Hiszpania) oraz Tomasz Różycki (Polska). Tę ważną nagrodę otrzymują za dorobek całego twórczego życia wybitni poeci nawiązujący do idei, które przyświecały twórczości Zbigniewa Herberta: umiłowania wolności, oporu wobec kłamstwa, przemocy, wykluczenia.
Nuala Ní Dhomhnaill pisze po irlandzku, a nie po angielsku, choć wychowała się w dwujęzycznej rodzinie. Jej wiersze to walka wielkiej poezji o ocalenie małego języka. I jeszcze jedno: godło Irlandii jest wyjątkowe. To harfa, symbol poezji, instrument bardów. Bardów: mężczyzn.
W podziękowaniu za otrzymaną nagrodę Nuala Ní Dhomhnaill powiedziała, że jest ona dla niej uzasadnieniem pracy, której poświęciła swoje życie, i tego, co – ma nadzieję – udowodniła, czyli "emocjonalnej i intelektualnej egzystencji kobiety w języku irlandzkim i w poezji w XX i XXI wieku".
– Kiedy zaczęłam pisać wiersze jako nastolatka, robiłam to po angielsku. Choć mówiliśmy po irlandzku, ten język był jakiś starodawny. Były to lata 60., a nas interesowały seks, narkotyki i rock'n'roll. Zatem pisanie w języku irlandzkim nie było wiarygodne intelektualnie – tłumaczy poetka. Dlaczego zatem później zaczęła tworzyć po gaelicku?
– Próbowałam pisać wiersze, jednak coś było z nimi nie tak. Przypomniał mi się irlandzki poeta Austin Clark, którego tak naprawdę nie ceniłam jako twórcy poezji. Jednak on posługiwał się irlandzką prozodią, ale pisał po angielsku. Ja postanowiłam zrobić inaczej. Zaczęłam stosować irlandzką prozodię pisząc wiersze po irlandzku. Tekst od razu był lepszy. I tak już zostało – wspomina Nuala Ní Dhomhnaill.
Zapraszamy do wysłuchania dołączonej audycji.
***
Tytuł audycji: Klub Trójki
Prowadzi: Dariusz Bugalski
Gość: Nuala Ní Dhomhnaill (poetka)
Data emisji: 14.05.2018
Godzina emisji: 21.09
kw/mk