Często jego prozę kwalifikuje się jako pełną humoru i fantastyki prozę latynoamerykańską. Klasyfikacja ta jednak jest niezmiernie uboga i w swoisty, mało intelektualny sposób, stara się zaszufladkować tego wybitnego autora. Wynika to raczej z faktu niezrozumienia jego dzieł, a przede wszystkim epokowej "Gry w klasy", którą można czytać linearnie, naprzemiennie lub w kompletnie dowolny sposób. Cortázar udziela nawet wskazówek, które rozdziały powinny być czytane po których, nawet jeśli są powtarzane. W ten sposób ukazuje niejednoznaczność tekstu przy ponownym czytaniu - dosłownie jakby właśnie grał w klasy skacząc po poszczególnych rozdziałach książki, by w końcu "wylądować" w Niebie.
Trzeba też uzmysłowić sobie, że tak naprawdę lądowanie to jest po prostu szaleńczy skok z okna na narysowaną grę w klasy na szpitalnym podwórzu. Tylko taki właśnie skok może uczynić go w jego szaleństwie zupełnie wolnym, panem własnego losu. Książka więc, niewątpliwe dzieło życia, jak na dłoni ukazuje najbardziej ulubione formy przez które Cortázar zwykł się wyrażać. Były to przede wszystkim formy krótkie, niedługie opowieści. Takie właśnie były jego niezwykle nowatorskie opowiadania, tych w jego twórczości było najwięcej. Pisał również wiersze, wszak zadebiutował sonetami w zbiorze "Presencia" i pod pseudonimem Julio Denis. Pisał również liczne krytyki i kolaże literackie, a także pełne politycznej przewrotności eseje. Był również współautorem wybitnego scenariusza, razem z Michelangelem Antonionim, który później nakręcił na jego podstawie słynny "Blow-Up" - u nas znany pod tytułem "Powiększenie". Oprócz tego ma swoim dorobku zbiór wykładów, kilka okolicznościowych tekstów do albumów fotograficznych, a także komiks - "Fantomas przeciw wielonarodowym wampirom". Wiele z jego dzieł zostało także wydanych w Polsce (również komiks).
Wybitny pisarz zmarł w lutym 1984 roku w Paryżu.
PP
