Angelo Giuseppe Roncalli urodził się 25 listopada 1881 roku w Sotto il Monte nieopodal Bergamo. W niezamożnej chłopskiej rodzinie Roncallich był czwartym dzieckiem wśród jedenaściorga rodzeństwa.
Od samego początku chciał być księdzem – wieku 11 lat wstąpił do niższego seminarium w Bergamo, Naukę kontynuował w wyższym seminarium, by następnie – od stycznia 1901 roku – zostać alumnem Wyższego Seminarium Rzymskiego. W międzyczasie odbył służbę wojskową w 73. Pułku Piechoty, w brygadzie lombardzkiej (awansował na sierżanta).
W 1904 roku w rzymskim kościele Santa Maria in Monte Santo otrzymał święcenia kapłańskie. Pierwsze msze święte odprawił w podziemiach ś. Piotra, we Florencji, w katedrze mediolańskiej i – w rodzinnym Sotto il Monte.
– W 1905 roku biskupem w Bergamo został Giacomo Radini-Tedeschi, uznający konieczność pogodzenia Kościoła ze współczesną nauką, dyplomata, niechętny co prawda tej profesji. Roncalli został jego sekretarzem, był nim 10 lat – opowiadał w audycji "Jan XXIII – biografia dźwiękowa" prof. Jan Czaja.
Podczas I wojny światowej był kapelanem wojskowego szpitala w Bergamo i innych szpitali. – Wojna nauczyła go cierpienia, Radini innych racji i uporu w dochodzeniu do prawdy – streszczał ten etap biografii przyszłego papieża prof. Czaja.
– Karierę kościelną robił w sposób jakby zwolniony: biskupem został, będąc już nie pierwszej młodości, kardynałem po siedemdziesiątce, natomiast autentyczną karierę zrobił jako watykański dyplomata – opowiadał w przywołanej audycji Andrzej Sowa. Najpierw delegatura apostolska w Bułgarii, następnie w Turcji i Grecji. W 1944 roku papież Pius XII mianował go nuncjuszem apostolskim w Paryżu, a od stycznia 1953 – mianowany kardynałem – został patriarchą Wenecji.
Kardynał Roncalli był przekonany, że to ukoronowanie jego kariery.