Vademecum zostało zatwierdzone przez Ojca Świętego Franciszka, który odniósł się do niego w liście z okazji 25-lecia encykliki Ut unum sint (1995). Przypominając, że „służba jedności jest istotnym aspektem misji każdego biskupa”, Papież Franciszek wyraził nadzieję, że Vademecum będzie „zachętą i przewodnikiem w wypełnianiu ich ekumenicznych obowiązków”.
Vademecum ekumeniczne składa się z dwóch głównych części: Pierwsza, zatytułowana „Promocja ekumenizmu w Kościele katolickim”, określa wymagania wobec Kościoła katolickiego w wypełnianiu jego misji ekumenicznej. W części tej dokument prezentuje struktury i personel na poziomie diecezjalnym i krajowym posługujący jedności Kościoła, opisuje organizację formacji ekumenicznej oraz wykorzystanie mediów diecezjalnych. Druga część, zatytułowana „Kościół katolicki w relacjach z innymi chrześcijanami”, analizuje cztery sposoby, na które Kościół katolicki utrzymuje relacje z innymi wspólnotami chrześcijańskimi.
Wytyczne opierają się na Dekrecie o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II Unitatis redintegratio; encyklice Świętego Jana Pawła II o ekumenizmie Ut unum sint; oraz dwóch dokumentach Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan: „Dyrektorium w sprawie realizacji zasad i norm dotyczących ekumenizmu” oraz „Wymiar ekumeniczny w formacji osób zaangażowanych w duszpasterstwo”. Każda sekcja Vademecum ekumenicznego kończy się listą „Praktycznych zaleceń”, które w prosty i bezpośredni sposób podsumowują zadania i inicjatywy, jakie można podjąć na szczeblu lokalnym i regionalnym. Aneks zawiera krótki opis międzynarodowych dialogów teologicznych, w których uczestniczy Kościół katolicki.
