Niedziela Wieczności to nazwa ostatniej niedzieli w roku kościelnym. Święto ma wymiar eschatologiczny, zogniskowane jest wokół rozmyślań nad sensem ludzkiego przemijania, czasem, zmartwychwstaniem umarłych, zbliżaniem się Sądu Ostatecznego, ale także, co może najważniejsze, przypomina o nadziei jaką powinien mieć każdy chrześcijanin – o nadziei na Życie Wieczne z Bogiem.
Niedziela Wieczności jest także wezwaniem do czujności na dzień przyjścia Pana, to również czas wspominania zmarłych. W wielu parafiach przypomina się wtedy zmarłych w ostatnim roku parafian. Tradycyjnie właśnie wtedy ewangelicy odwiedzają groby swoich bliskich, by zarówno tam jak i w domu przypomnieć sobie kim dla nas byli i co po sobie zostawili. Te rozmyślania uzmysławiają nam również kruchość naszej ludzkiej egzystencji, nasze własne przemijanie.
Warto jednak zwrócić uwagę, iż ewangelicy nie proszą Boga lub świętych o modlitwę za zmarłych, gdyż takie praktyki nie mają uzasadnienia w Biblii. Wszyscy protestanci pokładają ufność w Bogu, który swoją krzyżową śmiercią umożliwił zbawienie wszystkich żywych i zmarłych wszystkich czasów.
Niedziela Wieczności została wprowadzona jako osobne święto w 1816 r., mocą dekretu króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III, jako wspomnienie poległych w czasie wojen napoleońskich. Z czasem święto zaczęto obchodzić także w sąsiednich krajach Europy, a potem świata. Natomiast należy zauważyć, że w 1816 r. wprowadzono de facto tylko nową nazwę dla istniejącego już święta – ostatniej niedzieli roku kościelnego. Już długo wcześniej eschatologiczny charakter ostatniej niedzieli roku zaczął się przenikać ze wspominaniem zmarłym czy odwiedzaniem ich grobów. Niemniej jednak niedziela ta w większym stopniu zyskała wtedy charakter pamiątki zmarłych. Dopiero stosunkowo niedawno Kościół Ewangelicko-Augsburski w Polsce przeniósł świętowanie Pamiątki Umarłych na 1 listopada.
W Polsce Niedzielę Wieczności świętują wszystkie trzy Kościoły ewangelickie: luteranie, reformowani oraz metodyści.
luteranie.pl
