Kino czasu

Amerykański reżyser śledzi w "Boyhood" dorastanie małego chłopca, którego poznajemy, kiedy ma 8 lat, a żegnamy się z nim, gdy kończy liceum i wybiera się do college'u. Linklater kręcił swój film przez 12 lat - występujący w głównej roli Ellar Coltrane naprawdę więc dojrzewa, podobnie jak starzeją się jego rodzice, świetnie zagrani przez Patricię Arquette i Ethana Hawke'a.

Ten eksperyment wypada jednak tak swobodnie i naturalnie, że podczas seansu w ogóle o nim nie myślimy. "Boyhood" to opowieść niezwykle organiczna, zmontowana jakby od niechcenia, a jednak niezwykle precyzyjnie zaprojektowana. Jeśli rację miał Andre Bazin, pisząc, że kino jak żadna inna sztuka może pokazać doświadczenie upływu czasu, to film Linklatera jest tego najlepszym dowodem. Czas płynie w "Boyhood" niepostrzeżenie, zostawiając delikatne ślady, które dostrzegamy dopiero po fakcie.
Linklater zrywa też w swoim najnowszym filmie ze schematami kina inicjacycjnego, w którym zazwyczaj bohaterów definiują wyraziste przełomy - jak pierwszy pocałunek, pierwsza miłość, pierwszy seks. W "Boyhood" postacie są zwyczajne i banalne jak rzeczywistość, którą zaludniają. Reżyserowi udaje się wydobyć z nich coś szalenie autentycznego i poetyckiego zarazem, bez uciekania się do efekciarskich zabiegów.

Wieloaspektowa narracja, nienachalna, mądrą filozofia, zrozumienie języka kina - tym wszystkim przewyższa Linklater wielu rodzimych twórców, dla których humanizm oznacza "emocje" i "człowieka" wyprane z jakiegokolwiek kontekstu, formy i szerszego znaczenia, a zatem puste, wydumane, zawieszone w próżni.