Twarze Spielberga

Jego autorem jest Kevin B. Lee, który analizuje twórczość Spielberga przez pryzmat jednego z ulubionych środków formalnych reżysera - powolnego najazdu kamery na twarz.bohatera lub bohaterki. Lee pokazuje dzięki temu ewolucję Spielberga i dowodzi, że sam twórca dokonał w pewnym momencie dekonstrukcji swojego znaku rozpoznawczego.
Nikogo, kto zwrócił uwagę na oprawę graficzną tego bloga, nie zdziwi zapewne fakt, że jestem fanem Spielberga. Poza innymi przymiotami jego dzieł - kompozycją wizualną, narracyjną wirtuozerią, innowacyjnością połączoną z tzw. "popular appeal" - największą siłą kina Spielberga wydawało mi się zawsze to, że jest ono ekwiwalentem czułego objęcia rodzica po koszmarnym śnie. Filmy autora "E.T." najczęściej oferują pocieszenie, podsuwają odpowiedzi i mówią, że będzie dobrze. Jednak koszmar, mrok i zło istnieją w twórczości Spielberga jako niezbywalna część egzystencji, której trzeba doświadczyć, aby zaznać ukojenia.

Mimo że zdarzają się Spielbergowi nieudane flirty z kiczem i sentymentalizmem, ten dualizm światła i ciemności sprawia, że jego najlepsze filmy przyciągają nie tylko bogactwem wyobraźni, inscenizacji czy spektaklu, ale również potencjałem terapeutycznym. To reżyser, który doskonale rozumie mechanizm i potężną moc lęku, jak również - być może jeszcze potężniejszą - siłę pragnienia, aby ktoś ten lęk przegonił.