Wiącek Jan Wiktor

Podporucznik, ps. Kanarek, Rakoczy, Czasza. Urodził się 17 lipca 1919 w Michocinie. W 1939 roku w 51. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Walczył z Armią Czerwoną pod Monasterzyskami, 19 września dostał się do niewoli. Po krótkim pobycie w łagrze został zwolniony i uciekł przez Węgry do Francji, gdzie służył w 5. Małopolskim Pułku Strzelców Pieszych i 6. Kresowym Pułku Strzelców Pieszych 2. Dywizji Strzelców Pieszych na stanowisku zastępcy dowódcy plutonu. W marcu 1940 roku przeniesiony do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Walczył w bitwie o Narwik. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, od 10 września 1940 służył w Batalionie Strzelców Podhalańskich 1. Brygady Strzelców, potem w 1. Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Przeszkolony w dywersji. Zaprzysiężony 31 stycznia 1943.

Skok 19/20 marca 1943. Przydział do Kedywu Okręgu Armii Krajowej Wilno jako instruktor dywersji. Od września w oddziale "Brony", potem dowódca 1. szwadronu w 5. Brygadzie, którą również dowodził wiosną 1944. Po rozwiązaniu 5. Brygady ukrywał się. 1 sierpnia 1945 roku opuścił Polskę, 7 września zameldował się w Oddziale Specjalnym Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Dalsze losy nie są znane.