T.Love

Zespół T.LOVE Alternative (Teenage Love Alternative) powstał w styczniu 1982, w stanie wojennym, i pod tą nazwą funkcjonował do roku 1987. Tworzyli go: Zygmunt (Muniek) Staszczyk (śpiew, początkowo także gitara basowa), Janusz Knorowski (gitara elektryczna), Dariusz Zając (instrumenty klawiszowe) i Jacek Wudecki (perkusja) – koledzy uczęszczający do IV LO w Częstochowie. W 1983 roku wystąpili podczas Malborskiego festiwalu "Malrock", gdzie jako absolutni debiutanci zaprezentowali się na dużej scenie obok zespołów zawodowych. W tym samym roku do zespołu dołączyli: gitarzysta Wojciech Wierus, zastąpiony pół roku później przez Andrzeja Zeńczewskiego, a także Jacek Śliwczyński, który przejął rolę basisty od Muńka.

W 1984 T.LOVE Alternative zagrał, w charakterze gwiazdy, podczas Festiwalu w Jarocinie. Zarejestrowany został wówczas materiał na pierwszą kasetę „Nasz Bubelon”, znaną również, jako „Nasz Babylon”. Title Records, oficjalnie wydawca płyty, tak naprawdę nie istniał, a kasety były rozprowadzane w trakcie koncertów.

Kolejny rok przynosi zaproszenie od Tonpressu do udziału w nagraniu składanki „Jeszcze młodsza generacja”. Zespół zarejestrował wówczas utwór „Zabijanka”, a oprócz tego – w trakcie 5-godzinnej zaledwie sesji – nagrał materiał na drugą undergroundową kasetę, zatytułowaną „Chamy idą”.

T.LOVE Alternative miał też wystąpić w Poznaniu, podczas Festiwalu Rock Arena, jednak Muniek i Jacek (Słoniu) Wudecki zostali zatrzymani przez Milicję Obywatelską za posiadanie zbyt dużych ilości alkoholu i… do koncertu nie doszło.

W 1987 zespół zmienia nazwę na T.LOVE, a dotychczasowy perkusista zostaje zastąpiony przez muzyka grupy Kobranocka, Piotra Wysockiego. Rok później, w sprzedaży pojawił się pierwszy oficjalny album kapeli, nagrany już w nowym składzie, pt. „Miejscowi – live”. W 1989 roku T.LOVE wydaje kolejny krążek, „Wychowanie”. Wkrótce potem, Muniek wyjeżdża do Anglii, co staje się przyczyną rozpadu zespołu.

Staszczyk wrócił do Polski w roku 1990 i reaktywował T.LOVE. Z dawnego składu nie pozostał jednak nikt, poza wokalistą. W nowym znaleźli się: gitarzysta Jan Benedek, perkusista Jarosław (Sidney) Polak, a także gitarzysta Krzysztof Szymański i basista Przemysław Wójcicki. Niebawem zespół nagrał nowy album, wydany w 1991, „Pocisk miłości”, zawierający między innymi utwór „Warszawa”.

Ten sam rok przyniósł kolejne zmiany personalne. Krzysztof Szymański zostaje zastąpiony przez Krzysztofa Zawadkę, a następnie przez Jacka (Perkoza) Perkowskiego. Rolę basisty przejmuje, na chwilę, Tomasz (Wolfgang) Grochowalski, by jeszcze tego samego roku przekazać ją Pawłowi Nazimkowi. Wtedy też powstał kolejny krążek studyjny zespołu o nazwie „King”. Wydana została także składanka „Dzieci rewolucji 1982-92” zawierająca piosenki z czasów T.LOVE Alternative, a także jeden, nagrany już w nowym składzie, utwór „Prawdziwi kochankowie”. W 1993 z zespołu odszedł Jan Benedek, do tej pory jego główny kompozytor. Zastąpił go Maciej Majchrzak.

W roku 1994 T.LOVE wydaje dwa albumy. Wiosną, ukazuje się koncertowy „I.Love You”, wzbogacony o trzy piosenki (nagrane studyjnie) już bez Janka Benedeka. Był to tytułowy „I love You”, zarejestrowany w dwóch wersjach, oraz cover francuskiej grupy Mano Negra "Syn miasta" – w oryginale "Out of Time Man”. Jesienią 1994 premierę ma CD ”Prymityw”. Płyta była prosta, zdecydowanie rockowa. Jako, że zespół korzystał także ze stylistyki reggae, na krążku pojawiła się piosenka "Bóg", długo utrzymująca się na listach przebojów.

1995 to rok premiery albumu T.LOVE Alternative "Częstochowa 1982-85", który ukazał się nakładem SP Records. Ciekawą zmianę stylistyczną przyniosła natomiast płyta „Al Capone”, z maja 1996, Znajdziemy na niej single nawiązujące do stylu disco, jak „Żądło”, oraz bardzo ciekawy duet z Korą, w kawałku „Klaps”. Swoistą kontynuacją stał się następny album „Chłopaki nie płaczą”, zaprezentowany jesienią 1997 roku. Utwór tytułowy był pastiszem boys-bandów, królujących powszechnie, w tamtym czasie, na antenach radiowych i w telewizji. Poza "Chłopaki nie płaczą", krajowe rozgłośnie często grywały „Stokrotkę”, oraz "Jest super" - komentujący polską politykę lat 90-tych.

Rok później T.LOVE zdecydował, że warto wydać składankę z największymi przebojami zespołu. Ukazała się na rynku pod nazwą „BesT.Love”. Oprócz znanych powszechnie hitów z lat dawniejszych, były na niej dwa premierowe utwory:, "Zero" i "Ewa”.

W 1998 roku T.LOVE zaangażował się w działalność antyrasistowską, a jego piosenka „Ogolone kobiety” znalazła się na pierwszej składance „Muzyka przeciwko rasizmowi”, firmowanej przez Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”.

Rok później, w studiu Protocol w Londynie, zespół nagrał płytę „Antyidol”, zrealizowaną przez Niela Simonsa. Zarejestrowany w 1999 roku album zawierał 11 nowych utworów, w tym promujące krążek kawałki: „Banalny” i "Piosenka". „Antyidol” sprzedał się zdecydowanie słabiej od wcześniejszych płyt T.LOVE. Jego brzmienie przypomina trochę wydawnictwa Blur, który też korzystał z tego samego studia. Album został oceniony, jako swoisty powrót do korzeni, ale w nowym stylu.

W 2001 T.LOVE prezentuje płytę „Model 01”, która muzycznie nieco przypomina poprzedniczkę, z tym, że jest jednak bardziej popowa. Teksty Muńka często negowały ówczesne realia. Album promowało aż 5 singli: "Nie, nie, nie", „Jazda”, zrealizowana z gościnnym udziałem Agi Morawskiej, „Ajrisz”, „Toksyczni czarodzieje” i „Moje pieniądze”. W nagrywaniu krążka gościnnie udział wzięli między innymi Kazik Staszewski, Kayah i Fisz.

W 2002 została zarejestrowana, a w 2003 wydana, koncertówka „T.LIVE”, będąca zapisem jubileuszowego występu kapeli w klubie Stodoła w Warszawie, z okazji 20-lecia grupy. Zespół dorzucił do tego trzy premiery: "Europolskę", "Pozytyw" i kolejny pastisz "Polish boyfriend". W tym samym roku ukazał się na CD soundtrack do komedii „Superprodukcja” w reż. Juliusza Machulskiego, który – oprócz starych utworów T.LOVE – zawierał także dwa nowe: „Luźny Yanek” i „Bang, bang”

Marzec 2006 to premiera kolejnego albumu. T.LOVE pracował nad nim od 2005, z udziałem nowego klawiszowca, Michała Mareckiego, a także z zaproszonymi do współpracy dawnymi członkami zespołu. Krążek został przewrotnie zatytułowany „I Hate Rock'n'Roll”, choć w istocie stanowił powrót do korzeni grupy. Płyta muzycznie była najbardziej rock'n'rollowym dziełem składu od czasów „Prymitywu”. W tekstach znalazło się wiele odniesień do gorzkich doświadczeń. Pewną popularność zdobyły utwory: "Gnijący Świat" i "Jazz nad Wisłą". Na CD znalazły się też trzy piosenki w stylu reggae.

Latem 2008 roku, podczas Festiwalu Top Trendy, zespół zagrał jubileuszowy koncert, z udziałem muzyków z wcześniejszych składów, a także (gościnnie) ze Stanisławem Sojką i Adamem Nowakiem z formacji „Raz Dwa Trzy”. 7 listopada natomiast wydana została składanka pod tytułem „Love, Love Love, The Very BesT.Love”, zawierająca utwory z przestrzeni 26 lat istnienia grupy. Wydawnictwo otrzymało status platynowej płyty.

Długo wyczekiwany, 2-płytowy album „Old is Gold” ukazuje się na rynku 16 października 2012, po czym zespół rusza w trasę promocyjną po 21 miastach, zwieńczoną koncertem w studiu radiowej Trójki im. Agnieszki Osieckiej. W jego trakcie band otrzymuje Złotą Płytę za sprzedaż ponad 15 tysięcy egzemplarzy. Po tym występie T.LOVE ogłosił roczny urlop, przerwany tylko raz, dla muzycznego uczczenia 50-tych urodzin Zygmunta Staszczyka. W trakcie dotychczasowej kariery, zespół koncertował prawie w całej Europie, a także wielokrotnie w USA.

Na jesień 2016 planowany jest nowy studyjny album grupy zatytułowany, po prostu, „T.LOVE”.