"Stepy Akermańskie"

zdj. il.

Foto: PR

Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu. (w. 1-4)

Stójmy!... Jak cicho!... Słyszę ciągnące żurawie,
Których by nie dościgły źrenice sokoła;
Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,

Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła...
W takiej ciszy – tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy.  – Jedźmy, nikt nie woła!

("Stepy Akermańskie", w. 9-14)