Za zmianą formatu turnieju głównego poszła też korekta w kwalifikacjach. Włosi jako gospodarze turnieju uzyskali automatyczny awans. Z kolei pozostałe 31. europejskich drużyn podzielono na 7 grup (w grupach było po 5 lub 4 drużyny), których zwycięzcy kwalifikowali się do finałowej imprezy.
Z eliminacji zwycięsko wyszły - Anglia, Belgia, Hiszpania, Holandia (w grupie rywalizowała z Polską - drugie miejsce, NRD, Szwajcarią i Islandią), Czechosłowacja, Grecja (debiut) i RFN.
Finałowy turniej rozegrano również w nowym formacie. Osiem zespołów podzielono na dwie grupy. Zwycięzcy grup automatycznie awansowali do finału, a drugie zespoły do meczu o trzecie miejsce. Spotkania rozegrano na czterech stadionach - w Rzymie, Mediolanie, Neapolu i Turynie.
Grupę A wygrali zawodnicy RFN, a na drugiej pozycji uplasowała się Czechosłowacja. W grupie B triumfowali Belgowie przed Włochami.
Mecz o trzecie miejsce padł łupem Czechosłowacji, która znów świetnie wykonywała rzuty karne (w poprzedniej edycji mistrzostw po karnych wygrała cały turniej) w starciu z Włochami. Po dogrywce wynik był 1:1, a do rozstrzygnięcia potrzeba było aż dziewięć serii (!) "jedenastek" (9:8 dla Czechosłowacji).
Finał na Stadio Olimpico w Rzymie okazał się szczęśliwy dla RFN, która po raz drugi zdobyła mistrzostwo Europy. Zwycięstwo z Belgią (2:1) zapewnił ekipie Niemiec Zachodnich Horst Hrubesch - strzelec obu goli dla tej drużyny w finale.