De La Soul

Niedawno świętowali dwudziestolecie działalności muzycznej. Mają na koncie siedem świetnych albumów studyjnych, ogromny komercyjny sukces oraz status żywej legendy.

De La Soulfot.: www.lastfm.pl/music/De+La+Soul

Niedawno świętowali dwudziestolecie działalności muzycznej. Mają na koncie siedem świetnych albumów studyjnych, ogromny - zwłaszcza jak na artystów rapowych z przełomu lat 80. i 90. - komercyjny sukces oraz status żywej legendy. A wszystko to za sprawą oryginalnego stylu składania rymów, domniemanych hipisowskich pobudek, niebywałego poczucia humoru i zapewne braku piątej klepki.

Kelvin Mercer, David Jude Jolicoeur i Vincent Mason poznali się w liceum na Long Island w stanie Nowy Jork. Dla zabawy rozpoczęli wspólne nagrywanie oraz wymyślili sobie głupawe pseudonimy na zasadzie anagramów i gier słownych: Posdnuos (od DJ Sound-Sop), Trugoy (od jogurtu) i Pasemaster Mase. Czasem też zwracali się do siebie prościej - po numerach wtyczek od mikrofonów w studiu nagraniowym. Ich pierwsze demo "Plug Tunin'" trafiło do rąk producenta i lidera grupy Stetsasonic - Prince Paula. Pomógł on trójce podpisać kontrakt z labelem Tommy Boy Records oraz stał się ich wieloletnim dostawcą bitów, a jako użytkownik czwartej wtyczki otrzymał nieoficjalną ksywę Plug Four. Owocem tej współpracy było wydanie w 1989 roku debiutanckiego krążka "3 Feet High And Rising". Dzięki świeżości i nowatorstwu w sferze lirycznej i produkcyjnej z miejsca został on okrzyknięty wielkim wydarzeniem w środowisku hip-hopowym. Ponadto przyciągnął uwagę i zdobył duże uznanie mediów dotychczas temu gatunkowi niechętnym. Promujący go kawałek "Me, Myself And I" to szósty w historii singiel rapowy, który osiągnął złoty status.

De La Soul – "Me Myself And I"

Bity Prince Paula brzmiały bardzo eklektycznie, napakowane bowiem były samplami w zasadzie z każdego stylu muzyki, od The Blackbyrds, Commodores, Barry'ego White'a, przez The Rascals, Led Zeppelin, Johnny'ego Casha, Billy'ego Joela, aż po Kraftwerk i kolegów po fachu, jak Run-D.M.C., Public Enemy czy LL Cool J. Najważniejsza jednak była treść, porażająco - jak na rap i jak na tamte czasy - pozytywna. Za nawoływanie do radości, pokoju i miłości oraz za krzewienie ideologii "D.A.I.S.Y. Age" ("Da Inner Sound, Y'All") Posdnuos, Trugoy i Pasemaster Mase okrzyknięci zostali przez krytykę nowymi hipisami, co wcale im się nie spodobało. Nie mniej jednak obok Jungle Brothers i A Tribe Called Quest stanowili główny filar niezmiernie wartościowego dla kultury hip-hop muzyczno- ideologicznego kolektywu Native Tongues, który propagował pozytywne i afrocentryczne hasła.

W 1991 roku ukazał się kolejny album, "De La Soul Is Dead", którego tytuł oraz okładka miały być wyraźnym sprzeciwem wobec przyklejania grupie hipisowskiej łatki. Krążek powtórzył sukces poprzednika na listach sprzedaży i cieszył się równie dużym uznaniem recenzentów. W magazynie "The Source" jako jeden z pierwszych wydawnictw otrzymał maksymalną, pięciogwiazdkową notę. Singlowe "A Roller Skating Jam Named 'Saturdays'" spopularyzowało jazdę na wrotkach, zaś refren "Ring Ring Ring (Ha Ha Hey)" zagościł w wielu domach jako powitanie w telefonicznej sekretarce.[----- Podzial strony -----]

De La Soul "Break Of Dawn"

Kolejne dwa longplaye spotkały się z dobrym odbiorem u słuchaczy, lecz nie odniosły komercyjnego sukcesu. "Buhloone Mindstate" znalazł się w dziesiątce najważniejszych hiphopowych albumów według magazynu "The Rolling Stone", zaś "Stakes Is High", nagrywane już bez udziału Prince Paula, zawierało kolaboracje m.in. z nieżyjącym już dziś, znakomitym producentem J Dilla oraz raperami Commonem i Mos Defem - "nową falą" Native Tongues Posse.

Wielki powrót De la Soul na listy przebojów nastąpił wraz z nadejściem nowego millenium. "Art Official Intelligence: Mosaic Thump" to pierwsza część zapowiadanej trylogii. Na płycie pojawiło się wielu uznanych raperów, jak Redman, Tash and J-Ro z Tha Liks, Xzibit, Busta Rhymes, Mike D i Ad Rock z Beastie Boys, Busy Bee, Freddie Foxxx, a także soulowa diva Chaka Khan, która słynęła z odrzucania prawie każdej propozycji współpracy. Dla De La Soul zrobiła podwójny wyjątek - nie dość, że zgodziła się zaśpiewać, to wystąpiła również w klipie do tego singla.

Prawdziwym bangerem i highlightem krążka okazało się jednak "Oooh" z gościnnym udziałem Redmana, do którego nakręcono zabawny, alegoryczny teledysk, gdzie w Alicję z Krainy Czarów wcieliła się urocza raperka z Flipmode Squad-Rah Digga. Rok później ukazał się sequel "Art Official Intelligence: Bionix". Na trzecią część przyszło poczekać ładnych kilka lat, premierę bowiem zapowiedziano na 2009 rok.

De La Soul feat. Redman – "Oooh"

W międzyczasie zwariowane trio podpisało nowy kontrakt z labelem Sanctuary Urban prowadzonym przez ojca Beyonce - Matthew Knowlesa. Wydano w nim płytę "The Grind Date", za produkcję której odpowiadały takie sławy undergroundu jak J Dilla, Madlib czy 9th Wonder, co naturalnie nie znalazło oddźwięku na listach przebojów. Raperzy zrekompensowali to sobie jednak w 2005 roku, gościnnie występując w hicie "Feel Good Inc." Gorillaz. Kolaboracja ta nie tylko zapewniła im powrót na pierwsze miejsca zestawień, ale i przyniosła statuetkę Grammy.

Autorzy głośnej książki "Ego Trip’s Book of Rap Lists" umieścili De La Soul w pierwszej dziesiątce hiphopowych grup wszech czasów i miejsce to z pewnością im się należy. Możliwość usłyszenia legendy na żywo już niedługo nadarzy się polskim fanom, bowiem 9 listopada zespół wystąpi w Warszawie.

https:\/\/www.myspace.com/delasoul
https:\/\/www.lastfm.pl/music/De+La+Soul

(nk)