Perkusiści - złodzieje show

Zawsze z tyłu, zawsze w cieniu, ostatni do wywiadów, dziewczyn i sławy? No właśnie niekoniecznie. Zobacz bębniarzy, którzy rządzą i to nawet nie dlatego, że potrafią grać gęste rytmy na dwie stopy.

Styl pijanego mistrza – „On jej nie kocha, a ona płacze” tak z grubsza można by streścić słowa koreańskiego szlagieru. Z całego wykonującego go tu zespołu tylko perkusista naprawdę wydaje się rozumieć dramat wyśpiewywanej sytuacji

Styl ośmiornicy – każdy wie, że rytmy piosenek ZZ Top, są jak rytmy piosenek AC/DC czyli nudne i do bólu przewidywalne, ale Steve Moore potrafi podnieść je do rangi cyrkowego dzieła. On nie tylko bezbłędnie kręci młynki pałeczkami, on sobie nimi wietrzy pachy i nakręca loki. Taki perkusista w zespole to przekleństwo dla każdego marzącego o sławie frontmana.

Psycho styl – 1:20 tyle mniej więcej trwa kariera muzyków progresywnego zespołu Gentle Giant w koncertowym klipie do piosenki „Proclamation”. Od momentu pojawienia się na ekranie, siedzącego za bębnami brodacza z przerzedzoną czupryną, czyli Johna Weathersa, wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Jego miny to najlepsza definicja prog rocka jaką kiedykolwiek stworzono.

Styl pana zza kasy – no dobra może Bun E. Carlos, nie dominuje swoich kolegów z zespołu Cheap Trick, ale jako członek grupy, w której wokalista i basista wyglądają jak laleczki i półbogowie rocka, zaś gitarzysta miota się na scenie jakby się najadł szaleju, zdecydowanie nie przepada, a to już jest zwycięstwo. Pucołowaty jegomość z wąsami, fryzurą i wyrazem twarzy pracownika banku i stałego bywalca stron xxx za swoimi garami stworzył jedną z najbardziej niezapomnianych kreacji w historii rocka.

Styl człowieka, który zamęczył Zwierzaka – Buddy Rich, nie musiał nic nikomu udowadniać. Już jako roczne dziecko potrafił wystukać równy rytm, a potem było tylko lepiej. Elegancki, precyzyjny i diabelnie szybki wśród ludzi nie miał sobie równych. Przyjął więc wyzwanie rzucone mu przez najlepszego z nieludzkich perkusistów.

Styl taki, że nie potrzeba zespołu - na koniec coś dla perkusyjnych singli, czyli bębniarz, który swoją grą sam potrafi sobie zrobić dobrze.