Iluzjon - "Silent Andromeda"

Masa kapel mających za sobą udany debiut styka się z bolesnym syndromem drugiej płyty. Przychodzi presja, której ciężar prowadzi do artystycznej zapaści. Dopiero za sprawą trzeciego albumu ujawnia się realna wartość zespołu.

Po świeżej i urozmaiconej płycie "City Zen" wydanej własnym sumptem, do muzyków zgłosiła się wytwórnia Mystic Production. Efektem współpracy było zapewnienie Iluzjonowi dobrej dystrybucji albumu oraz kontrakt na nagranie kolejnych płyt. Wydana w 2006 "No Phantoms In" była jedynie popłuczyną po debiucie. Za sprawą "Silent Andromeda" Iluzjon zapowiadał powrót do wysokiej formy.

Początek albumu nie wróży jednak najlepiej. Monotonne "Andromeda Is Calling" zamiast wprowadzać w trans, staje się udręką słuchacza. Podobnie "Nightmare Blues". Wokalista Michał Dziadosz powtarzający z uporem maniaka słowa refrenu prowokuje do sięgnięcia po żyletkę i skrócenia męczarni. Swojej bądź odbiorcy. Ciekawiej robi się za sprawą "The 1990's". Intro nasuwa skojarzenia z innym przedstawicielem rodzimego rocka progresywnego - Believe. Dalej mamy kilka zmian tempa i urozmaicony wokal. Łagodny w zwrotkach Dziadosz potrafi mocniej przyłożyć w refrenach. Niewątpliwą ozdobą piosenki jest partia saksofonu odegrana przez gościa Iluzjonu - Joachima Goldsteina.  

Konstrukcja płyty przypomina "Deadwing" Porcupine Tree. Steven Wilson w samym środku wspomnianego albumu umieścił długi "Arriving Somewhere But Not Here", na "Silent Andromeda" centrum krążka stanowi wielowątkowy, trwający ponad dziewięć minut "Dark Electron". Innym aspektem kojarzącym się z brytyjską formacją jest brzmienie basu. Marcina Drumewa nie sposób miejscami odróżnić od Colina Edwina. "Dark Electron” oscyluje w okolicach "The Same River" z debiutanckiej płyty Riverside. Michał Dziadosz śpiewa tutaj jak Mariusz Duda.  

Do końca zostają jeszcze "Unknown Roads", "Healing Paths" i "Warning Mood". Dziadosz nie odzywa się w żadnym z utworów. Skupia się jedynie na obsłudze wszelkiej maści elektroniki. Wiodącą rolę w "Unknown Roads" odgrywa perkusja Grzegorza Nowaka. W "Healing Paths" znów pojawia się głos, jednak nie należy on do wokalisty Iluzjonu, a do kolejnego gościa Michała Florczaka. Oniryczny, trochę ambientowy utwór kojarzy się z projektem Chroma Key, którego mózgiem jest pierwszy klawiszowiec Dream Theater Kevin Moore. Zwieńczeniem "Silent Andromeda" jest "Warning Mood" z pulsującym basem i rockowym riffem po raz kolejny przywołuje skojarzenia z Porcupine Tree. Tym razem z instrumentalnym "Wedding Nails" z "In Absentia".

Malkontenci mówią, że rock progresywny od kilkudziesięciu lat powiela te same schematy. To nadużycie, bowiem zdarzają się jeszcze grupy proponujące świeże podejście do tematu. Iluzjon niestety do nich nie należy. Zbyt dużo tutaj oczywistych nawiązań.

Maciek Kancerek