W Nowym Jorku, gdzieś między szóstą aleją a Broadwayem, znajduje się mała uliczka. Sto lat temu w tym miejscu powstawały największe szlagiery ówczesnej muzyki rozrywkowej. Ragtime'y, cake-walki, sentymentalne ballady, jazzy i bluesy. Nowojorscy producenci z Tin Pan Alley zdominowali amerykański rynek muzyki popularnej aż do pojawienia się rock'n'rolla.
Jedna z interpretacji mówi, że nazwa Tin Pan wzięła się od kakofonicznego zgiełku wielu fortepianów grających wiele różnych melodii, co mógł usłyszeć każdy, kto przechodził przechodząc tą uliczką sto lat temu.
Spotkaliśmy się jednak tutaj, aby pomówić o Tin Pan Alley urodzonym niespełna trzy lata temu. I to nie w na Wschodnim Wybrzeżu, ale w kujawsko-pomorskiem. Czy sojusz konserwatywnego i mieszczańskiego Torunia z robotniczo-proletariacką Bydgoszczą przyniósł coś godnego uwagi? "I tak, i nie" niekoniecznie musi oznaczać, że autor unika udzielenia Czytelnikowi wyraźnej odpowiedzi. Mało jednak jest w tej płycie rzeczy tak pewnych i łatwych do odgadnięcia, jak to, że inspiracje muzycy Tin Pan Alley czerpią z garażowego grania lat dziewięćdziesiątych. Yo La Tengo, Guided by Voices i Sonic Youth to trzy nazwy, które mogą stanowić tu punkt odniesienia. A więc jest to muzyka bardzo amerykańska, jakkolwiek dziwnie by to zabrzmiało, skoro znajdujemy się między Toruniem a Bydgoszczą.
Na debiutanckim krążku "Palm Waves. Figures for Chants, Quotes & Noise Burst" nic nie jest już tak oczywiste jak ten jankesizm. Gra skrajnościami prowadzi do wrażeń nieoczywistych. Chropowate brzmienie gitar zestawiono ze słodkimi, popowymi melodiami. Szaleństwo i energia sekcji rytmicznej podłożona są pod szerokie przestrzenie syntetyzatorów. Podobno sentymentalne i liryczne teksty (podobno, bo niewiele da się zrozumieć) giną w natłoku skomplikowanych przejść między zwrotkami i refrenem. Tak, jakby muzycy chcieli być i głośni i cisi, i prości i trudni, i ładni i brzydcy, i mądrzy i głupi jednocześnie.
W muzyce Tin Pan Alley jest wiele do odkrycia. Od sytuacji jednoznacznie popowych ("Taffeta") po noise'owo-punkowe ("Sone"). Od połamanych i żywiołowych ("To the following", "The City and Man") do subtelnych i harmonijnych ("The Playground"). Widać, że muzycy mają różne fascynacje i potrafią z nich czerpać.
Jednak to, co w rezultacie słyszymy na płycie nie można - co uparcie i zgodnie twierdzą krytycy - ocenić jednoznacznie dobrze. Ci, od których Tin Pan Alley jednoznacznie i szczerze czerpią, robili to o wiele lepiej. Pewnej poprzeczki przeskoczyć się - niestety i pomimo talentu - nie da. Zaś z wymieszania różnych inspiracji, pomysłów, brzmień i nastrojów niekoniecznie musi wyniknąć coś oryginalnego. Powstaje owa kakofonia, od której ponoć nazwa "Tin Pan Alley" się wzięła.
O nowojorskim Tin Pan Alley śpiewała w latach siedemdziesiątych Halina Frąckowiak. We wzruszającym utworze przesyconym sentymentem i tęsknotą za minionymi czasami śpiewa o "muzyce, która nie zna prawd i kłamstw", "muzyce którą zawsze kochał świat, dobrych firm znany szyld". Trudno sobie wyobrazić, aby o Tin Pan Alley z Bydgoszczy i Torunia ktoś mógł tak zaśpiewać za siedemdziesiąt lat.
