Teodozjusz Wielki – cesarz Kościoła triumfującego

W 381 roku ogłosił edykt uznający chrześcijaństwo za religię panującą. Poparł Sobór Nicejski, a w 392 roku zakazał uprawiania na terenie cesarstwa wszelkich form kultu pogańskiego. – Tymi decyzjami przesądził o kształcie chrześcijaństwa w Europie – mówił na antenie Polskiego Radia Marek Urbański.

Dlaczego został nazwany wielkim? Przede wszystkim zasłynął jako znakomity dowódca. Odniósł parę imponujących i błyskotliwych zwycięstw nad barbarzyńcami. Jednak popełnił też katastrofalny w skutkach błąd.

W 382 roku Teodozjusz Wielki zawarł pokój z Wizygotami i osiedlił ich na terenie cesarstwa rzymskiego. Po jego śmierci w 395 roku Goci natychmiast rozłożyli zachodnią część imperium.

Na łożu śmierci Teodozjusz podzielił cesarstwo rzymskie między swoich synów. Część wschodnia przypadła Arkadiuszowi, zachodnia Honoriuszowi. Z jednej strony przyśpieszyło to upadek cesarstwa zachodniorzymskiego, a z drugiej pozwoliło przetrwać wschodniorzymskiemu ponad tysiąc lat.

Posłuchaj audycji z cyklu "Piękny i Bestia".