Talent Zofii Mrozowskiej został oszlifowany w warszawskim Teatrze Współczesnym Erwina Axera, który znakomita aktorka współtworzyła przez kilkadziesiąt lat. - Znakomicie wcielała w życie idee zbliżenia gry aktorskiej do zwykłych ludzi i codziennego życia - podkreślał w audycji Tomasza Mościckiego Andrzej Kołodyński.
O pogłębionym dążeniu zmarłej przed 30 laty aktorki do prawdy scenicznej mówił też obecny dyrektor Teatru Współczesnego, Maciej Englert. Zwrócił on uwagę na specyfikę pokoleniowego doświadczenia artystki: - Ludzie tej generacji przeszli przecież przez kompletne zaćmienie umysłów i słońca już na początku życia. Stąd ogromna wiedza nie tylko o kruchości naszego istnienia, lecz także o dobrze i złu w ludziach - podkreślał. - Oni nie musieli wyobrażać sobie, na czym polega tragedia grecka. Oni znali tragedię z autopsji...
Wspominając swoje pierwsze sceniczne kontakty ze starszą koleżanką, Englert kładł nacisk na ogromny talent pedagogiczny Mrozowskiej i jej wielką empatię. Zgodziła się z nim Barbara Osterloff, która przypomniała, że wychowankowie mówili do znakomitej aktorki "Zosiu", a nawet "mamo". - Niektórzy tak bardzo ją kochali, że do tej pory nie są w stanie mówić o tym publicznie - powiedziała.
Sławę Zofii Mrozowskiej przyniosły kreacje teatralne, zwłaszcza rola Elektry w sztuce Jeana Giraudoux w reżyserii Edmunda Wiercińskiego. Na dużym ekranie po raz pierwszy można ją było zobaczyć tuż po wojnie w roli Żydówki - w “Zakazanych piosenkach”. Mimo nieprzeciętnej urody artystka nie zrobiła jednak kariery na wielkim ekranie. Dlaczego? - Niestety piękną twarz traktowano często jako dekorację, nie dając jej szans na stworzenie wielkiej filmowej kreacji - diagnozuje Andrzej Kołodyński.
Więcej o filmowych i telewizyjnych, także komediowych, rolach Zofii Mrozowksiej w nagraniu "Sezonu na Dwójkę". W audycji wykorzystano także archiwalne nagrania radiowe, w których znakomitą aktorkę wspominali Zbigniew Zapasiewicz oraz krytyk teatralny Irena Bołtuć.