Sierpień 1980 – jeden z kilku miesięcy, które odcisnęły największe piętno na historii PRL. Przeszedł do historii z powodu strajków na Wybrzeżu, zakończonych zawarciem czterech porozumień sierpniowych. Pierwsze strajki miały miejsce w Świdniku i Lublinie w połowie lipca (wydarzenia zwane Lubelskim Lipcem), a pierwsze protestacyjne przestoje w tym regionie miały miejsce już wiosną 1980. W wyniku wydarzeń lubelskich strajki zaczęły rozprzestrzeniać się na okoliczne regiony, by w końcu wystąpić w miastach na terenie całego kraju. Jednak najważniejszy strajk rozpoczęły Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża 14 sierpnia w Stoczni Gdańskiej, do którego zaczęły dołączać delegacje strajkujących zakładów pracy z pozostałych miast.
Międzyzakładowy Komitet Strajkowy w Stoczni Gdańskiej sformułował 21 postulatów, wśród których do najważniejszych należały żądania utworzenia wolnych związków zawodowych i przywrócenia do pracy, uprzednio usuniętych za działalność związkową, Lecha Wałęsy i Anny Walentynowicz, podwyżek płac, wybudowania pomnika ofiar Grudnia 1970.
Wydarzenia Sierpnia ‘80 doprowadziły do utworzenia NSZZ "Solidarność” – pierwszego i jedynego niezależnego od władz związku zawodowego w państwach bloku sowieckiego (źr. Wikipedia).