Bezpośrednim impulsem do fali strajków w lecie 1980 roku było wprowadzenie 1 sierpnia podwyżki cen niektórych gatunków mięsa i wędlin. Reakcja robotników była natychmiastowa, wybuchły strajki w Warszawie, Sanoku, Tarnowie, Ostrowie Wielkopolskim i Mielcu.
Sytuacja w PRL
Podwyżki cen towarów, protesty niezadowolonych obywateli i represje wymierzone w robotników stanowiły początki rodzącej się Solidarności. Po wydarzeniach w czerwcu 1979 roku powstał Komitet Obrony Robotników i pojawiły się szanse na tworzenie grup opozycyjnych.
- Po wejściu Polski do Międzynarodowego paktu Praw Człowieka zmieniła się sytuacja w naszym kraju. To przystąpienie ograniczało możliwości władz w represjonowaniu. Ta sytuacja przyczyniła się do zmiany polityki. Opozycjoniści byli nękani głównie przez zwolnienia z pracy. W latach 70-tych nasilił się kryzys gospodarczy, który przyczynił się do podwyżki cen m.in. mięsa i wędlin. Wówczas pojawiły się lepsze warunki dla tworzenia opozycji – podkreślił na antenie PR24 dr Grzegorz Majchrzak, historyk.
Znaczące porozumienie
„Solidarność” w swoim programie określała się jako organizacja, która łączyła w sobie cechy związku zawodowego i wielkiego ruchu społecznego. Postawą działania był protest wobec łamania praw ludzkich i obywatelskich oraz dążenie do utrwalenie zgodnie przyjmowanych wartości.
- Porozumienia Gdańskie były precyzyjne, jasne i klarowne. Dlatego to o nich mówi się najwięcej i miały one największe znaczenie. Do 17 września nikt nie miał pewności, że powstanie jeden opozycyjny związek zawodowy. Część przywódców Solidarności była przeciwna utworzeniu jednej samorządnej organizacji. Obawiali się oni głównie tego, że służba bezpieczeństwa będzie chciała zlikwidować te związki. Dlatego we wrześniu powstał szereg różnych związków zawodowych – dodał dr Grzegorz Majchrzak.
PR24/PO