Decyzję o zamordowaniu oficerów Biuro Polityczne KC KPZR podjęło 5 marca 1940 roku.
Ławrientij Beria, szef NKWD pisał do Stalina.: "W obozach dla jeńców wojennych NKWD ZSRS i w więzieniach zachodnich obwodów Ukrainy i Białorusi w chwili obecnej znajduje się duża liczba byłych oficerów armii polskiej, byłych pracowników policji polskiej i organów wywiadu, członków nacjonalistycznych, kontrrewolucyjnych partii, członków ujawnionych kontrrewolucyjnych organizacji powstańczych, uciekinierów i in. Wszyscy są zatwardziałymi wrogami władzy sowieckiej, pełnymi nienawiści do ustroju sowieckiego".
WIĘCEJ NA STRONIE POŚWIĘCONEJ ZBRODNI KATYŃSKIEJ
W dalszej części sporządzonej notatki Beria stwierdzał: "Będący jeńcami wojennymi, oficerowie i policjanci, przebywający w obozach, usiłują kontynuować działalność kontrrewolucyjną, prowadzą agitację antysowiecką. Wszyscy czekają tylko na wyjście na wolność, aby móc aktywnie włączyć się do walki przeciw władzy sowieckiej. Organy NKWD w zachodnich obwodach Ukrainy i Białorusi wykryły szereg kontrrewolucyjnych organizacji powstańczych. We wszystkich tych kontrrewolucyjnych organizacjach przywódczą rolę odgrywali byli oficerowie armii polskiej, byli policjanci i żandarmi".
3 kwietnia 1940 ruszyły pierwsze transporty śmierci z polskimi jeńcami z Kozielska do Katynia. Rozpoczęła się "zbrodnia katyńska", której dokonano w Katyniu, Charkowie oraz Miednoje. NKWD wymordowało wówczas blisko 22 tysiące obywateli polskich wziętych do niewoli po agresji ZSRR na Polskę. Jeńców zgładzano strzałem w tył głowy. Egzekucje trwały od kwietnia do maja 1940 roku. Dopiero w kwietniu 1990 roku rząd Rosji przyznał publicznie, że zbrodnia ujawniona przez Niemców 13 kwietnia 1943 roku, została popełniona przez stalinowskie służby specjalne.