Neon to nic innego, jak wymyślnie ukształtowana szklana rurka zawierająca elektrodę i wypełniona szlachetnym gazem. Świecenie to wynik fluorescencji - kiedy przepływa prąd, atomy gazu pobierają energię i oddają ją w postaci światła. Rozmaite kolory światła neonu można uzyskać m.in. dobierając rodzaj gazu. Argon daje blask zielony, neon – czerwony lub pomarańczowy, hel – żółty. Czasem dodaje się inne pierwiastki, np. rtęć i hel, pozwalający uzyskać barwę niebieską. Białe światło powstaje w świetlówkach wypełnionych parami rtęci.
Jako pierwszy, neon do świecenia skonstruował na początku XX wieku fizyk, chemik i wynalazca z Paryża, George Claude. Przepuścił wówczas prąd przez zapieczętowaną rurę zawierającą obojętny gaz - neon. Wniosek o udzielenie patentu na pierwszy neon reklamowy złożył dokładnie sto lat temu, 9 listopada 1911 roku. Patent uzyskał w styczniu 1915 roku.
Osiem lat później Claude sprzedał pierwszy neon handlującej autami firmie Packard z Los Angeles. Za dwa świetlne znaki, układającej się w reklamowy napis "Packard", Earle C. Anthony zapłacił 24 tysięcy dolarów. W tym samym roku neon projektu Claude'a zaświecił także na teatrze Cosmopolitan w Nowym Jorku.
Widoczne nawet za dnia i z dużej odległości świecące znaki sprawiały, że ludzie odruchowo przystawali i wpatrywali się w nie. Nazywano je nawet "płynnym ogniem". Urok neonów szybko docenili handlowcy. Jako forma reklamy największą popularność zyskały one w latach 70. i 80. XX wieku. Z czasem neonowe reklamy na trwałe wpisały się w krajobrazy miast.
(ew/pap)