Po zestrzeleniu samolotu z prezydentem Rwandy na pokładzie, rozejm między plemionami został zerwany i ekstremiści z plemienia Hutu zaatakowali przedstawicieli Tutsi oraz tych Hutu, którzy nie przyłączyli się do ludobójstwa. Mordercy używali głównie maczet, a wśród zabitych były także kobiety i dzieci. Ludobójstwo pochłonęło niemal milion ofiar, a ponad 2 miliony osób zmusiło do ucieczki z kraju.
– Teraz patrzymy w przyszłość. Kiedyś nasz kraj był złożony z trzech grup etnicznych, a teraz mamy tylko jeden lud – Rwandyjczyków. Jeśli dziś będziemy patrzeć w przeszłość i postępować tak samo, to nic z tego nie wyjdzie. Teraz budujemy nasz kraj wszyscy razem – powiedziała w PR24 Francine Umutesi, Rwandyjka, świadek ludobójstwa.
– To był proces. Ludobójstwo nie zaczęło się w 1994 roku, tylko trwało już wcześniej. Na pewno bardzo dużą rolę odegrała propaganda rządu Hutu i media. Rozgłośnie radiowe wzywały do mordów, ludzi z plemienia Tutsi nazywano karaluchami, mówiono, że groby są do połowy puste – powiedział Kazimierz Groblewski, były korespondent „Rzeczpospolitej” w Afryce.
Świat nie zareagował
Ludobójstwo w Rwandzie zostało zignorowane przez społeczność międzynarodową i organizacje międzynarodowe. Obecne w tym kraju wojska ONZ wycofały się i nie zatrzymały rozlewu krwi. O bierność są oskarżani również przedstawiciele Kościoła katolickiego.
– Świat nie wyciąga wniosków. Mamy w tej chwili przykład Krymu, gdzie zareagowano zbyt słabo. Sytuacje się powtarzają, a my nie uczymy się na błędach – podkreślał Kazimierz Groblewski.
– Zło w Rwandzie przybrało tak wielki rozmiar, że trudno zrozumieć, jak człowiek mógł tego dokonać. Wezwanie Kościoła do wstrzymania ludobójstwa zostało odrzucone. Uruchomiono lawinę, której nikt nie był w stanie powstrzymać. Kościół także poniósł straty. Pierwszego dnia ludobójstwa zginęli moi przyjaciele, jeden z kapłanów i siostra, z którymi współpracowałem –powiedział Leszek Czeluściak, misjonarz w Rwandzie od 1990 roku.
PR24 / Anna Mikołajewska