W programie igrzysk olimpijskich znajdują się od samego początku, czyli od 1924 roku.
Uznaje się, że pierwszy skok na nartach oddał w 1860 roku legendarny Norweg Sondre Nordheim. Dwa lata później w norweskiej miejscowości Trysil odbyły się pierwsze oficjalne zawody. Ta dyscyplina w drugiej połowie XIX wieku zyskała tam dużą popularność - praktycznie na każdym festynie ludowym rywalizowano w skokach. Jednakże miało to początkowo formę bardziej zabawy.
Dopiero, kiedy w 1892 roku władca Szwecji i Norwegii Oskar II z dynastii Bernadotte zdecydował się ufundować "Puchar Króla" dla najlepszego skoczka w organizowanych co roku zawodach, sport ten zyskał status oficjalnej konkurencji narciarskiej. Pierwszy turniej zorganizowano w Holmenkollen pod Oslo.
Jeszcze w tym samym stuleciu skoki zawitały do Ameryki Północnej. Sport ten spopularyzowali emigranci norwescy, którzy przybyli tam w poszukiwaniu pracy. Pierwsze oficjalne zawody zorganizowano w USA 8 lutego 1887 roku.
Skoczkowie rywalizowali we wszystkich olimpiadach zimowych. Początkowo skakano tylko na jednej skoczni, a od igrzysk w 1964 roku w Innsbrucku rozgrywane są dwa konkursy indywidualne. Z kolei od 1988 roku w Calgary rozdaje się trzy komplety medali - w Kanadzie rozegrano po raz pierwszy konkurs drużynowy.
Kombinacja klasyczna, nazywana często "norweską", jest połączeniem skoków narciarskich i biegu, więc wymaga od uczestników wszechstronności.
Najpierw rywalizuje się w konkursie skoków. Wyniki decydują o kolejności startu do biegu na 15 kilometrów. Zdobyte w pierwszej konkurencji punkty są przeliczane na różnice czasowe w biegu.
Kombinacja klasyczna także znajduje się w gronie konkurencji olimpijskich od 1924 roku. Podobnie jak w skokach, od igrzysk w Calgary rozgrywa się konkurs drużynowy.
W Polsce obie konkurencje mają duże tradycje i w przeszłości reprezentanci biało-czerwonych osiągali sukcesy zarówno w skokach, jak i kombinacji.
Bez wątpienia największy triumf odniósł Wojciech Fortuna, który jako jedyny Polak do tej pory może poszczycić się złotym medalem olimpijskim. Na dużej skoczni w Sapporo w 1972 roku oddał w pierwszej próbie fenomenalny skok na odległość 111 m i uzyskał notę 130,4 pkt - najwyższą wówczas w historii igrzysk. Drugą próbę miał mniej udaną - tylko 87,5 m - ale wystarczyło to do utrzymania pierwszego miejsca.
Przed ośmioma laty dwukrotnie na podium wskoczył Adam Małysz. Zaliczany do grona faworytów nie zdołał sięgnąć jednak po złoto. Bezkonkurencyjny na obu skoczniach był Szwajcar Simon Ammann, a Polak, czterokrotny triumfator Pucharu Świata, był drugi i trzeci. W 1956 roku w Cortina d''Ampezzo Franciszek Groń-Gąsienica zdobył brązowy medal w kombinacji klasycznej i został pierwszym polskim medalistą olimpijskim w igrzyskach zimowych.
łk