W audycji porozmawiamy o sytuacji Szczecina jako miasta, które od zajęcia przez Rosjan 26 kwietnia 1945 aż do 5 lipca 1945 roku – dnia ostatecznego wejścia miasta w skład Polski było miejscem o niejasnym statusie politycznym. Stalin wciąż wahał się między przyznaniem metropolii nad Odrą Polsce lub niemieckim komunistom.
Ewakuacja mieszkańców Szczecina przez władze niemieckie rozpoczęła się w lutym 1945 roku. Zaczęły znikać także archiwa i wyposażenia fabryk, a zaczęły pojawiać się barykady i pola minowe. 14 marca swój początek miały trwające niemal tydzień walki o wschodnie dzielnice Szczecina, które zakończyły się ogłoszeniem miasta twierdzą i zniszczeniem mostów na Odrze. Kolejne sześć dni później zajęto lewobrzeżną część miasta, które stało się niemal puste.
Szczecin, 1945 rok. Zniszczenia wojenne, widok od strony Odry, w tle Wały Chrobrego (foto: CAF/PAP)
– Kiedy 26 kwietnia 1945 roku od południa po sforsowaniu Odry weszły oddziały armii Czerwonej, Szczecin był miastem wyludnionym, miastem, w którym Niemcy przeprowadzili bardzo skuteczną ewakuację. Szacuje się, że w momencie wejścia Armii Czerwonej, w Szczecinie było ok. 6 tys. osób. Byli to w dużej części robotnicy przemysłowi, którzy ukrywali się i nie chcieli być ewakuowani, ale także drobne garstki komunistów, socjaldemokratów – opowiadał dr Tomasz Ślepowroński z Wydział Historii Uniwersytetu Szczecińskiego.
W audycji mogliśmy wysłuchać także archiwalnej wypowiedzi Jerzego Blinkena – organizatora pierwszej polskiej biblioteki w Szczecinie.
***
Tytuł audycji: Klub Trójki
Prowadzi: Piotr Semka
Goście: dr Artur Kubaj (historyk, b. pracownik Instytutu Pamięci Narodowej, prezes Radia Szczecin), dr Tomasz Ślepowroński (Wydział Historii Uniwersytetu Szczecińskiego), dr Kazimierz Wóycicki (publicysta, b. dyrektor oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie)
Data emisji: 11.06.2020
Godzina emisji: 21.11
kr