Według najstarszych mitów indyjskich bogowie zbudowali świat jak cieśle stawiający dom. Późniejsze wersje mitów ukazują jego powstanie jako narodziny z pierwiastka żeńskiego i męskiego. Świat dzieli się na trzy części: Ojciec-Niebo (Djaus), Matka-Ziemia (Prythiwi) i oddzielające ich powietrze. W najwyższej części nieba mieszkają bogowie: Surja (Słońce) i Soma (Księżyc). Powietrze wypełnia ciemność i deszczowe chmury. Wszelki porządek wszechświata wyznacza jedna zasada - ryta.
Kiedy rodziła się indyjska mitologia? – Śladów najdawniejszych wierzeń należy szukać w okresie około dwóch tysięcy lat przed naszą erą – powiedziała dr Monika Browarczyk, indolog z poznańskiego UAM. – Korzeniami tej tradycji są z jednej strony cywilizacje doliny Indusu, z drugiej zaś Ariowie, o których bardzo niewiele wiemy. Od nich właśnie wywodzą się Wedy, czyli zbiory religijnych tekstów – opowiadała w "Klubie Ludzi Ciekawych Wszystkiego".
Odwołując się do wedyjskich zapisów prof. Maria Krzysztof Byrski, orientalista, indolog, były ambasador RP w Delhi, zauważył, że w indyjskiej mitologii nie można mówić o bogach, lecz tylko o niebianach. – Ziemia także jest jednym z niebian, ponieważ znajduje się w niebie, w przestrzeni. W Wedach czytamy: "Niebianie są późniejsi niż to stworzenie". Nie są więc stwórcami – mówił. – Stwórcą jest świadomość. Jest ona pierwotna wobec wszystkiego. Jest detonatorem Wielkiego Wybuchu. Moim zdaniem mitologia indyjska w szczególny sposób antycypuje tę kosmologiczną teorię – stwierdził.
Zapraszamy do wysłuchania audycji, którą poprowadziła Hanna Maria Giza.
Hanna Maria Giza; fot. Grzegorz Śledź/PR2
mckd