Aktor z przypadku, ale nie przypadkowy. Andrzej Łapicki w archiwalnych nagraniach

Jak Andrzej Łapicki został aktorem?

Andrzej Łapicki w dzieciństwie miał wiele marzeń. Chciał być zarówno księdzem, jak i marynarzem. W wieku nastoletnim zaczął natomiast pisać wiersze. - W porę zorientowałem się, że z tego chyba nic nie będzie i poza grafomanię nie wyjdę. Ale miałem kolegę, który interesował się aktorstwem. Idąc na egzamin do szkoły teatralnej, powiedział mi, że wybierze sobie wiersz współczesnego młodego poety, czyli mój - wspominał po latach. 

Sam Łapicki postanowił pójść w ślady kolegi i również spróbować swoich sił podczas egzaminu. - Przygotowałem fragmenty prozy i poezji, autorów znacznie lepszych ode mnie. Stało się tak, że mnie przyjęto, a kolegi nie. Myślę, że może mój wiersz zadecydował. Ale pamiętam to uczucie zdziwienia, które nie opuszcza mnie po dziś dzień. Wydaje mi się, że w pewnym momencie ktoś przyjdzie, puknie w ramię i powie, że dosyć już tego - słyszymy w jednym z nagrań. 

Po prostu amant

Łapickiego często określano mianem "pierwszego amanta powojennego kina i teatru". - W tym określeniu od razu zawarte jest pejoratywne określenie bon viveura, lekkoducha, który niczym poważnym się w życiu nie zajmuje. (...) Zawsze robiłem wrażenie człowieka, któremu się powodzi, który nie ma kłopotów. Ja chciałem robić takie wrażenie. Mając lat naście, postanowiłem sobie, że będę wyglądał jak młodzieniec, który wygrał ważny mecz tenisowy i jest mistrzem świata - przyznawał. 

Choć taka postawa okazała się przydatna - Łapicki wierzył w siebie i swoje możliwości - to wiele osób traktowało go jako osobę powierzchowną i zarozumiałą. - Ci, którzy znają mnie lepiej, wiedzą, że jest dokładnie odwrotnie. Nie jestem człowiekiem pewnym siebie, nie jestem człowiekiem wielkiego mniemania o sobie, swoich osiągnięciach czy możliwościach. Po prostu taki sobie stworzyłem wizerunek na użytek publiczny - przekonywał.