Mazowieckie Laury Kolberga przyznane!

Nagroda „Mazowiecki Laur Oskara Kolberga” została ustanowiona w celu uhonorowania osiągnięć mazowieckich artystów i animatorów kultury, działających w obszarach związanych z kulturą ludową, ochroną i promocją elementów niematerialnego dziedzictwa kulturowego na obszarze województwa mazowieckiego.

Organizatorem Konkursu jest Muzeum im. Oskara Kolberga w Przysusze, Oddział Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu, zwane w dalszej części Muzeum lub Organizatorem.

Nagroda została przyznana w następujących kategoriach:

TWÓRCZOŚĆ LUDOWA:

Rozalia Siwiec – rękodzieło

Rozalia Siwiec to wybitna twórczyni lalek ludowych, koronkarka i hafciarka. Małe laleczki – które mają charakter pamiątkarski, ale mogą służyć także jako zabawki – twórczyni wykonuje od ponad pół wieku. Mają one oryginalne rozwiązania formalne w dziedzinie lalkarstwa (są wykonane w pełni z naturalnych surowców: posiadają drewniany korpus, ubrania szyte z materiałów i najczęściej lniane włosy). Rozalia Siwiec para się także bibułkarstwem, skręcając bibułkowe kwiaty oraz wykonuje również pająki ze słomy i bibułkowych kwiatów.

Stanisław Ropiak – plastyka obrzędowa

Życie Stanisława Ropiaka definiują Kurpie, jest „modelowym” przedstawicielem tego regionu niezwykle z nim związanym i kontynuującym to co wyniósł z domu rodzinnego i od innych twórców kurpiowskich. Artysta został nagrodzony ze względu na wyjątkowe dokonania w dziedzinie plastyki obrzędowej, szerokie spektrum umiejętności, kontynuacje tradycji rodzinnych i regionalnych, wysoki kunszt wykonywanych prac.

Ewa Ziętek – taniec ludowy

Jan Kmita – sztuka ludowa

Skrzypek samouk z Przystałowic Małych. Gra muzykę kajocką, przede wszystkim oberki i mazurki, których ma w repertuarze około 300. Kilkukrotny laureat Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych, laureat nagrody Muzyka Źródeł Radiowego Centrum Kultury Ludowej. Muzyki swojego regionu naucza kolejnych adeptów.

- Grywałem od dziecka. Po weselach, po zabawach. Bardzośmy słynęli dużo i daleko! – opowiadał Jan Kmita Kubie Borysiakowi.

Jego muzykancka kariera zawisła na włosku, urazowi uległa ręka artysty. Na ładnych parę lat odłożył skrzypce. Do ponownej gry namówiły go okoliczne śpiewaczki.

- Ja jestem z 1936 roku. Jak w 46. ojca chrześnica się żeniła, to ja już potrafiłem na weselu grać. Ja byłem pojętny. A jak 15 lat miałem, to był taki harmonista z Klwowa. Ale pił tę truciznę, a kto to widział w moim wieku wódkę pić…

Nie przyznano nagrody – literatura ludowa

KUSTOSZ TRADYCJI:

Wioleta Fijałkowska

NAGRODA SPECJALNA OD BURMISTRZA GMINY I MIASTA PRZYSUCHA:

Piotr Sikora – twórczość ludowa, rękodzieło

Do konkursu wpłynęło łącznie 52 wnioski. Trzy wnioski odrzucono przy zakwalifikowaniu do poszczególnych kategorii.

W skład jury weszli:

dr Aneta Oborny – Dyrektor Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu – przewodnicząca jury;

Piotr Kędziorek – Redaktor Naczelny, Radiowe Centrum Kultury Ludowej, Dyrektor – Redaktor Naczelny, Program 2 , Polskie Radio S.A.;

Małgorzata Jaszczołt – etnograf, Narodowy Instytut Kultury i Dziedzictwa Wsi;

Robert Dul – etnograf, Przedstawiciel Stowarzyszenia Odrodzenia Urzecze;

Zbigniew Skuza – zastępca dyrektora Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu;

Justyna Plaskota – kierownik Muzeum im. Oskara Kolberga w Przysusze – sekretarz konkursu.

Czesław Węglarz. Gajdosz na Żywiecczyźnie

Regionalny Ośrodek Kultury w Bielsku-Białej wydał kolejną płytę z cyklu muzyka Beskidów. Tym razem album poświęcono Czesławowi Węglarzowi, muzykowi z okolic Węgierskiej Górki. To płyta pt. „Gajdosku z gajdami”

- Pan Czesław jest znanym w okolicy muzykiem i budowniczym instrumentów, zwłaszcza gajd. Przez wiele lat nauczał w szkole muzycznej, a do dziś, prywatnie, gry na instrumentach tradycyjnych – opowiada Dariusz Kocemba, kierownik działu edukacji artystycznej i regionalnej ROK-u w Bielsku-Białej. – Skąd pomysł na nagranie płyty? Niewiele jest nagrań odzwierciedlających charakterystykę gry z dorzecza Soły. Żywiecczyzna nie jest jednorodnym regionem muzycznie. W dużym skrócie można rozróżnić dwa podregiony – dorzecze Soły, gdzie gra się na gajdach i dorzecze Koszarawy, gdzie używano dud żywieckich. Z chęci przybliżenia tego repertuaru granego na gajdach, ale na Żywiecczyźnie (ponieważ gajdy są bardziej znane z okolic Trójwsi Beskidzkiej), stworzyliśmy tę płytę.

Choć jego dziadek i ojciec grali, Węglarz zainteresował się muzyką tradycyjną dopiero na studiach. Wtedy zaczął grać z innymi studentami, później współpracował m.in. z Kazimierzem Urbasiem, Zbyszkiem Wałachem. Zaczął budować gajdy pod okiem Zbyszka Kawuloka z Istebnej. Nie miał jednego nauczyciela. Często grywal z rówieśnikami.

Nagrania na albumie powstały specjalnie na okoliczność tego wydawnictwa. Poza gajdami, pan Czesław sięga na nim także po piszczałki, okarynie, trombitach, śpiewa. Towarzyszy mu córka, Monika Rodak, grająca na skrzypcach. Dzięki temu Słuchacze mają okazję usłyszeć nie tylko kunszt Węglarza, ale i tradycyjne brzmienie kapeli gajdy-skrzypce z tego regionu.

Janina Pydo, „W domu. Portret”

Janina Pydo z Zastawia należy do najwybitniejszych śpiewaczek Roztocza. Właśnie ukazała się płyta – zbiór pieśni pani Janiny.

- Z Panią Janiną poznałyśmy się rok temu – mówi Agnieszka Szokaluk-Gorczyca, kulturoznawczyni z Towarzystwa dla Natury i Człowieka. – Robiliśmy warsztaty z młodzieżą, a Pani Janina potrafiła ciepło rozmawiać z dziećmi i dorosłymi. Pani Janina jest bardzo chętna do dzielenia się pieśniami. Pamięta ogrom pieśni – od domowych, codziennych, poprzez ballady, pieśni obrzędowe, religijne na różne okazje, śpiewane w naturalnych sytuacjach: kolędowania, przy kapliczkach, na weselach.

Na płycie ukazało się 25 pieśni, różnych gatunkowo. Wybór to nagrania ukazujące ogrom repertuaru Janiny Pydo, ale wskazujących także na radosną, ciepłą osobowość śpiewaczki.