20 października 2019 roku, godz. 18.00
Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego
Elżbieta Sikora ur. 1943 we Lwowie, ukończyła studia na Wydziale Reżyserii Muzycznej w Państwowej Wyzszej Szkole Muzycznej w Warszawie. W latach 1968-70 studiowała muzykę elektroakustyczną w Paryżu, w Groupe de Recherchers Musicales, pod kierunkiem Pierre’a Schaeffera i Franςois Bayle’a. Po powrocie do Warszawy odbyła w tamtejszej uczelni studia kompozytorskie u Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego. W czasie studiów, wraz z Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim utworzyła grupę kompozytorską KEW, z którą występowała na koncertach w Polsce, Szwecji, Austrii i RFN. Od 1981 roku mieszka we Francji. Jako stypendystka Rządu Francuskiego uczestniczyła w kursie muzyki komputerowej w IRCAM i studiowała kompozycję u Betsy Jolas w Paryżu. Była stypendystką miasta Mannheim a także Fundacji Kościuszkowskiej studiując muzykę komputerowa w Center for Computer Research for Music and Acoustics (CCRMA) na Uniwersytecie Stanford pod kierunkiem Johna Chowninga. Prowadziła przez lata zajęcia z dziedziny muzyki elektroakustycznej w Konserwatorium w Angoulême oraz w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych. Jako visiting profesor uczyła kompozycji na Uniwersytecie w Chicago, prowadziła także zajęcia na Uniwersytetach w Marne la Valée, w Gdańsku, w Monachium i w Warszawie. Jest laureatka Konkursu Młodych ZKP (1978, wyróżnienie za ...według Pascala), Konkursu im. Webera w Dreźnie (1978, II nagroda za operę kameralną Ariadna), Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges (1980, wyróżnienia za The Waste Land i Listy do M., 2000, Prix Magistère za Aquamarina) oraz konkursu dla kompozytorek w Mannheim (1982, I nagroda za Guernikę). Elżbieta Sikora otrzymała dwie nagrody SACEM w 1994 roku: Prix Pedagogique za utwór Chant’Europe, oraz Prix du Printemps za całokształt twórczości. W 1996 roku otrzymała nagrodę ”Nouveau Talent Musique” SACD (Stowarzyszenie Autorów i Kompozytorów Dramatycznych) w Paryżu za operę Wyrywacz serc. W 1997 Elżbieta Sikora została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Zasług Rzeczpospolitej. W roku 2000 otrzymala „Künstlerinnenprise” przyznaną przez miasto Heidelberg. W 2003 Wyroznienie Specjalne Jury de l’Académie du Disque Lyrique w Paryzu za „Le Chant de Salomon” i „Eine Rose als Stütze” (CD Chant du Monde). W 2004 Elżbieta Sikora została odznaczona orderem Chevalier des Arts et des Lettres przez francuskiego Ministra Kultury.W lutym 2012 Elżbieta Sikora wraz z Anną Mikołajczyk, odtwórczynia głównej roli, otrzymała nagrodę „Sztorm Roku 2011” za operę Madame Curie, której prapremiera światowa w wykonaniu Opery Bałtyckiej odbyła się 15go listopada 2011 w Paryżu. W 2012 za ten utwór Elzbieta Sikora otrzymała także nagrodę „Splendor gedanensis” Prezydenta Miasta Gdańska oraz Nagrodę Artystyczna Marszałka Województwa Pomorskiego „Gryf”. W 2014 otrzymała medal Gloria Artis Ministerstwa Kultury. Elżbieta Sikora była w latach 2011-2017 Dyrektorem Artystycznym festivalu Musica Electronica Nova we Wrocławiu.
Utwory Elzbiety Sikory wydawane przez PWM i Chant du Monde są wykonywane na całym świecie. Wiele z nich ukazało się na płytach.
Ważniejsze kompozycje: Pieśni rozweselające serce na sopran i pięć instrumentów (1973), I Kwartet smyczkowy (1975), Guernica – Hommage a Pablo Picasso na chór (1975-79), Podróż druga na taśmę (1976), Według Pascala na trąbkę, harfę, klawesyn, wiolonczelę i recytatora (1977), Ariadna, opera kameralna (1977), Ziemia jalowa, utwór radiofoniczny wg T.S. Eliota (1979), II Kwartet smyczkowy (1980), Piaski na flet i perkusję (1980), Głowa Orfeusza na taśmę (1981), Podróż trzecia na flet (1981), Glowa Orfeusza II na flet i tasme (1981), Janek Wiśniewski, Grudzień, Polska na taśmę (1981-82), Derrière son double, opera radiofoniczna na głos, zespół instrumentalny i dźwięki elektroniczne (1983), Solo na skrzypce (1984), Cienie na orkiestrę (1984-90), L’Arrache–coeur, opera (1984,1992), Rappel II na orkiestrę i transformacje (1988), Suita na wiolonczele i taśmę (1990), Suite II na klawesyn, taśmę i transformacje (1990), Chant de Salomon na sopran i zespół kameralny (1991), Géometries variables na taśmę (1991), Sekstet smyczkowy, hommage a Witold Lutosławski (Sextuor a cordes) (1993), Canzona na wiolę da gamba i zespół instrumentalny (1994-95), Suite III (baroque) na orkiestrę (1997), Omnia Tempus Habet, Gdańskie Oratorium na głos solowy-alt, chór chłopięcy, chór mieszany, organy i orkiestrę (1997), Ecce Homo na orkiestrę (1998), Aquamarina na taśmę (1998), In Memoriam Ursula, III Kwartet smyczkowy (1998), Lisboa, tramway 28 na saksofon i taśmę (1999), I Koncert na fortepian i orkiestrę, hommage a Frédéric Chopin (1999-2000). ), Eine Rose als Stütze, drei Lieder nach dem Texten von Hilde Domin, na sopran i fortepian (2000), Innocentines do tekstów Réné de Obaldia na chór mieszany a capella (2001), Grain de sable, Rouge d'été, muzyka elektroakustyczna, (2002), Eine Rose als Stütze, Hörspiel (2002), Axe rouge V (2005) muzyka elektroakustyczna, Michelangelo Koncert na saksofon i orkiestre (2005), Reflts irisés na fortepian in elektronikę (2007), South Shore” na harfe i orkiestre (2008), Madame Curie (libretto Agata Miklaszewska, adaptacja Elżbieta Sikora) opera (2009-2011) Sonosphère I Twilling na obój, transformacje i kwintet smyczkowy (2014), Sonosphère II My’Kaddisch (20016) na klarnet i kwintet smyczkowy, Trois tunnels et un arrêt (2016); muzyka elektroakustyczna; Sonosphères III&IV Symfonia Wroclawska na orkiestrę i transformacje elektroniczne (2017), Paris, Gare du Nord (2018) muzyka elektroakustyczna, Koncert na skrzypce i orkiestrę (2019), Sonosphère V, Wanda Landowska na orkiestrę (2019), Soleos na skrzypce i elektronikę (2019)
