Dziennikarz Dwójki wśród laureatów Nagrody Literackiej Warszawy

Tomasz Mościcki, znany słuchaczom Dwójki teatrolog, a także Kazimierz Orłoś, Krzysztof Karasek, Dorota Sidor, Aleksandra i Daniel Mizielińscy oraz Joanna Kulmowa to twórcy wyróżnieni w tegorocznej edycji Nagrody Literackiej m.st. Warszawy.

Tomasz Mościcki podczas gali finałowej tegorocznej edycji Nagrody Literackiej m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego Teatru Dramatycznego, 22.04.2013.

Foto: PAP/Paweł Supernak

– Nagroda w tym roku jest niejako podsumowaniem naszych sześciu lat pracy – mówił w Dwójce prof. Grzegorz Leszczyński, jeden z jurorów. –  Widać wyraźnie pewne stałe nurty: przede wszystkim mamy bardzo mocną eseistykę oraz świetne edytorsko wydania warszawskie, odkrywcze, badawcze prace. W książkach dla dzieci natomiast można dostrzec bardzo wyraźną kategorię zabawy. I poezja – przede wszystkim głęboko filozoficzna – podsumowywał literaturoznawca.
W kategorii  "Literatura piękna – proza”  został wyróżniony Kazimierz Orłoś za książkę "Dom pod Lutnią". – Tłem dla tej powieści są Mazury i Warszawa, bliskie mi miejsca. To dla mnie ważna książka, stąd też ten rezonans jest dla mnie miły – przyznał pisarz w rozmowie z Katarzyną Hagmajer.
Za najlepszą książkę poetycką (kategoria "Literatura piękna – poezja”) uznano tomik Krzysztofa Karaska "Dziennik rozbitka”.
W kategorii "Literatura dziecięca - tekst i ilustracje” wyróżnieni zostali: Dorota Sidor oraz Aleksandra i Daniel Mizielińscy za książkę "Gdzie jest wydra – czyli śledztwo w Wilanowie”.
Tomasz Mościcki – dziennikarz związany z radiową Dwójką – został laureatem w kategorii "Edycja warszawska”. Znanego słuchaczom Dwójki teatrologa wyróżniono za książkę "Teatry Warszawy 1944 – 1945. Kronika”.
Natomiast tegoroczny laur dla warszawskiego twórcy przypadł Joannie Kulmowej. – Jest poetką renesansową. Pisze, łącząc współczesną perspektywę z historyczną – mówił o obchodzącej w tym roku 85. urodziny Joannie Kulmowej prof. Leszczyński. Sama laureatka opowiadała o złożonej recepcji swojej wieloletniej twórczości. – Jeżeli niegdyś byłam trochę znana, to skazana na banicję polityczną, musiałam pisać dla dzieci. Pisałam też dla dorosłych, tylko że nie bardzo mnie drukowano – wspominała.