Od dziecka przyzwyczajona do występów
Kiedy Ingrid miała trzy lata, zmarła jej matka. Wychowywał ją ojciec. Po jego śmierci w 1927 roku dziewczynką zaopiekowali się jej dalsi krewni.
Od dziecka miała kontakt z kamerą – ojciec był właścicielem zakładu fotograficznego i często uwieczniał córkę na rolce filmowej. Nakręcone przez niego kadry zostały wiele lat później zmontowane i skompilowane przez wybitnego reżysera Ingmara Bergmana, z którym aktorka współpracowała w latach 70.
Jako nastolatka Ingrid grała w szkolnym przedstawieniach, a także często występowała jako statystka w lokalnych produkcjach filmowych. Po ukończeniu szkoły średniej w 1933 roku zaczęła uczęszczać do Królewskiej Szkoły Teatralnej w Sztokholmie. Niedługo później zadebiutowała w swojej pierwszej poważnej roli na dużym ekranie – w komedii "Munkbrogreven" (1935) Gustava Molandera wcieliła się w postać pokojówki, która nielegalnie sprzedaje w hotelu alkohol.
Na Broadway'u i dużym ekranie
Prawdziwy przełom w jej karierze przyszedł jednak rok później, gdy zagrała pianistkę zakochaną w starszym, żonatym skrzypku w filmie Gustava Molandera "Intermezzo" (1936). Jej występ przykuł uwagę słynnego hollywoodzkiego producenta Davida O. Selznicka, który postanowił zwerbować aktorkę do swoich projektów. Zanim to jednak nastąpiło, pojawiła się w dwóch produkcjach szwedzkich i jednej niemieckiej. W 1937 roku wyszła także za mąż – jej wybrankiem okazał się lekarz Petter Lindstrom, któremu niedługo później urodziła córkę.
Ingrid Bergman przeniosła się na stałe do Stanów Zjednoczonych w 1939 roku. W kolejnych latach pojawiła się w kilku produkcjach, zadebiutowała również na Broadway'u. Jej kariera zaczęła się rozwijać, a sama aktorka zdobywała coraz większą popularność.
Ingrid Bergman udziela wywiadu Jackowi Machniewiczowi z Radia Wolna Europa. Źródło: NAC/Domena publiczna
W 1942 roku zagrała swoją najważniejszą i najsłynniejszą rolę - wystąpiła wówczas w "Casablance" Michaela Curtiza.
Akcja filmu toczy się w czasie II wojny światowej w kontrolowanym przez francuski rząd w Vichy marokańskim mieście Casablanka. Rick Blaine (Humphrey Bogart) jest właścicielem jednego z miejscowych klubów nocnych. Pewnego wieczoru w lokalu zjawia się Victor Laszlo (Paul Henreid) – działacz czeskiego ruchu oporu – wraz z żoną Ilsą (Ingrid Bergman). Kobieta okazuje się być ukochaną Blaine'a sprzed lat.
W 1944 na uroczystości rozdania Oscarów zdobyła trzy statuetki – za "najlepszy scenariusz adaptowany", "najlepszy film" i "najlepszą reżyserię". Obecnie "Casablanka" ma status kultowej i jest uznawana za jedną z najwybitniejszych produkcji wszechczasów.
Przeczytaj także: "Casablanca". Ponad 70 lat wyciskania łez
Oscary, Hitchcock i Robert Rossellini
W 1943 roku Bergman wcieliła się w rolę Marii w ekranizacji powieści Ernesta Hemingwaya "Komu bije dzwon" (ang. "For Whom the Bell Tolls") w reżyserii Sama Wooda. Rok później zagrała młodą mężatkę Paulę Alquist w "Gasnącym płomieniu" (ang."Gaslight") George’a Cukora, za która otrzymała swojego pierwszego Oscara.
Dwa lata później aktorka pojawiła się w filmie noir Alfreda Hitchcocka "Osławiona" (ang. "Notorious") w rol Alicji Huberman, kobiety, która od amerykańskiego agenta rządowego otrzymała zadanie zinfiltrowania nazistowskiej organizacji w Rio de Janeiro.
Nie była to pierwsza produkcja słynnego reżysera, w której wystąpiła - w tym samym roku do kin trafił dreszczowiec "Urzeczona" (ang. "Spellbound"), w zagrała główną rolę.
Zobacz też: Alfred Hitchcock. Mistrz suspensu
Pod koniec lat 40. kariera Bergman zahamowała po tym, jak związała się z włoskim reżyserem Robertem Rossellinim. Jej związek spotkał się z dezaprobatą amerykańskiej opinii publicznej, co sprawiło, że artystka na kilka lat wycofała się z Hollywood i skupiła się na realizacji projektów w Europie. Do Stanów Zjednoczonych powróciła w 1956 roku – niedługo później wystąpiła w dramacie "Anastazja" Anatola Litvaka. Rola ta nie tylko zagwarantowała jej kolejną Nagrodę Akademii Filmowej, lecz także sprawiła, że aktorka zaczęła odzyskiwać swoją dawną popularność.
14:40 Wywiad z Ingrid Bergman RWE.mp3 Wywiad z Ingrid Bergman przeprowadzony w paryskim studio Głosu Wolnej Polski RWE - na temat jej kariery scenicznej i filmowej oraz stosunku do Polski wraz ze specjalnymi życzeniami świątecznymi dla słuchaczy w Polsce (RWE, 22.04.1957)
Od końca lat 60. - z powodu poważnych problemów zdrowotnych - aktorka coraz rzadziej pracowała.
W 1974 roku pojawiła się w "Morderstwie w Orient Expressie" (ang. "Murder on the Orient Express") Sidneya Lumeta. Występ zagwarantował jej kolejnego Oscara. Na dużym ekranie po raz ostatni pojawiła się w 1978 roku w filmie Ingmara Bergmana "Sonata jesienna" (szw. "Höstsonaten"). Pięć lat później w zagrała w mini serialu telewizyjnym "Kobieta zwana Goldą" (ang. "A woman called Golda") Alana Gibsona.
Ingrid Bergman zmarła 29 sierpnia 1982 roku w Londynie.
jb
