Program:
Antonio Vivaldi Sinfonia z opery Tito Manlio RV 738, Koncert B-dur na smyczki i basso continuo RV 167, Koncert A-dur na 2 skrzypiec, smyczki i basso contiuno RV 519, Koncert a-moll na smyczki i basso continuo RV 161, Koncert d-moll na violę d’amore, smyczki i basso continuo RV 394, Sinfonia z opery Il Giustino RV 717, Koncert D-dur na skrzypce, smyczki i basso continuo RV 230, Koncert g-moll na smyczki i basso continuo RV 152, Koncert a-moll na violę d’amore, smyczki i basso continuo RV 397, Koncert F-dur na smyczki i basso continuo RV 138,
wyk: Accademia Bizantina, Alessandro Tampieri - skrzypce, viola d’amore, prowadzenie
W przerwie koncertu przedstawiliśmy rozmowę z Alessandro Tampierim. Autor: Milena Gąsienica.
***
W historii muzyki Antonio Vivaldi (1678-1741) zapisał się jako niezrównany twórca koncertów. Żaden z kompozytorów nie pozostawił tak pokaźnej liczby wybitnych przykładów tego gatunku, sięgającej dziś 550 pozycji, a wciąż odnajdywane są nowe utwory. Niezwykle krzywdzące zdanie Igora Strawińskiego, jakoby Vivaldi nie skomponował kilkuset koncertów, tylko kilkaset razy przerobił jeden, zdradza jedynie jego ignorancję, nie znajdując potwierdzenia w muzyce. U obdarzonego niezwykłą łatwością komponowania i bogatą inwencją twórczą wenecjanina trudno wskazać dwa podobne utwory, o czym najlepiej przekonuje repertuar przedstawiony podczas dzisiejszego wieczoru.
Vivaldi uprawiał aż 5 typów koncertów: 1. koncerty na różnorakie instrumenty solowe: skrzypce (np. RV 230), wiolonczelę, wiolę d’amore (np. RV 394, 397), mandolinę, flet, obój, fagot, klawesyn; 2. koncerty na wielu solistów (od 2 do 13, np. RV 519), wśród nich na takie instrumenty, jak: szałamaje, klarnety, rogi, organy, wiole da gamba, teorby, lutnie i mandoliny; 3. koncerty kameralne na solistów bez towarzyszenia smyczków; 4. koncerty smyczkowe bez solistów (np. RV 138, 152, 161, 167, taką formę mają również uwertury do jego licznych oper, np. RV 717 i 738) i 5. koncerty na dwie orkiestry. Zdecydowana większość tych utworów pisana była dla profesorów i uczennic weneckiego konserwatorium muzycznego Ospedale della Pietà. Inne powstały dla orkiestry dworu drezdeńskiego. Były to najlepsze orkiestry ówczesnej Europy, nic dziwnego zatem, że kompozytor wznosił się w swych koncertach na wyżyny fantazji twórczej zarówno w zakresie teatralnych środków wyrazu (słynne Cztery pory roku), doboru instrumentarium, kolorystyki brzmienia, odkrywczej artykulacji i sugestywnego cieniowania dynamicznego, wyprzedzającego o kilkadziesiąt lat dokonania szkoły mannheimskiej.
Piotr Wilk/NOSPR
***
Tytuł audycji: Filharmonia Dwójki
Prowadziła: Klaudia Baranowska
Data emisji: 8.03.2019
Godzina emisji: 19.00
bch/pg
