Andrzej Mularczyk pracę reportażysty podjął w wieku 19 lat, którą – po studiach na UW – kontynuował od 1955 roku jako reporter tygodnika "Świat". W tym samym czasie nawiązał współpracę z Redakcją Reportaży Polskiego Radia, gdzie zrealizował kilkadziesiąt audycji dokumentalnych.
Wieloletnie doświadczenie dokumentalisty zaowocowało kilkoma książkami z dziedziny literatury faktu (m.in. "Co się komu śni", "Czyim ja żyłem życiem" oraz "Polskie miłości").
Jest także autorem prozy literackiej ("Śmietnik Pana Boga", "Cudownie ocalony", "Świeży zapach dzikiej mięty"), która była podstawą niektórych jego scenariuszy filmowych. Według jego scenariuszy powstało kilkanaście filmów fabularnych (wśród nich niezapomniany tryptyk filmowy "Sami swoi", "Nie ma mocnych", "Kochaj albo rzuć") oraz wiele spektakli i filmów telewizyjnych (m.in. "Ostatnie takie trio", "Cesarskie cięcie", "Goryl, czyli ostatnie zadanie", "Dom na kościach", "Bal stulecia"). Jest autorem serialu "Droga" oraz współtwórcą (z Jerzym Janickim) opowieści filmowej "Dom", określonej mianem serialu wszech czasów.
Andrzej Mularczyk napisał ponad 70 słuchowisk, wielokrotnie nagradzanych na konkursach literackich i emitowanych przez liczne radiofonie europejskie. Wiele z nich reprezentowało polską dramaturgię radiową na konkursach Prix Italia. Jako jedyny polski autor został dwukrotnie laureatem tej międzynarodowej nagrody radiowej. Od 1960 r. Andrzej Mularczyk jest również nieprzerwanie autorem popularnej powieści radiowej "W Jezioranach", emitowanej co tydzień na antenie Programu I Polskiego Radia.
Wiele jego zrealizowanych scenariuszy filmowych i telewizyjnych było opartych na tekstach słuchowisk, gdyż ich autor uważa, że uprawianie wielu form wypowiedzi poszerza pole realizacji wyobraźni twórczej. Nazywa Radio "Wielką Wspólnotą Osobnych", z którą w epoce wszechogarniającego wrzasku można się porozumiewać cicho, szeptem i na ucho. Stąd jego wierność dla Teatru Polskiego Radia.
Za twórczość literacką dla Polskiego Radia w latach 60. został uhonorowany Złotym Mikrofonem, a w 1996 r. zaszczytną nagrodą Wielkiego Splendora Teatru Polskiego Radia. Na 80-lecie Polskiego Radia otrzymał Diamentowy Mikrofon (2005).
Audycja Ewy Stockiej-Kalinowskiej.
