Zaliczam się do wymierającego gatunku „radiotów”, czyli tych, którzy nie wierzą w życie pozaradiowe.

Urodziłam się dla radia, ale długo żyłam w nieświadomości. Aż pewego dnia zachwyciło mnie zielone oko magicznej skrzynki, w której dystyngowanym głosem mówił pan i grała prawdziwa symfoniczna orkiestra. I tak od lat zielono mi. Mam zielone oczy, kocham zwierzęta, a najbliżej mi do kotów – zielonookich, tajemniczych, delikatnych istot, o zachwycającej inteligencji i przyjaznym nastawieniu do świata. Mam kocią wrażliwość, ufność, niezależność i dumę. Z kocią spostrzegawczością obserwuję świat i nie mogę się nadziwić. Aha, mam też Złoty Mikrofon.