Po muzyce Bacha i Coltrane’a znakomity gitarzysta i improwizator Raphael Rogiński – we współpracy z Genowefą Lenarcik – gra muzykę kurpiowską. Jak mówi Raphael Rogiński, jedyni muzycy, do których mógłby porównać panią Genowefę, to bluesmani z Sahary. Razem tworzą duet tyleż niekonwencjonalny, co naturalny. Wszak "żywizna" to po kurpiowsku "natura".
(materiały wydawcy płyty)
Raphael Rogiński, nominowany do Paszportu "Polityki" w roku 2015, to jeden z najbardziej utalentowanych i wszechstronnych artystów polskiej sceny. Producent muzyczny Miron Zajfert napisał o nim: Jest duchem niespokojnym, nieustannie poszukującym i odkrywającym kolejne muzyczne światy. Od muzyki żydowskiej do afrykańskiej, od coltrane’owskiego jazzu po jemenickie pieśni weselne.
Rogiński – gitarzysta, kompozytor, improwizator, animator kultury i badacz muzyki tradycyjnej – jest współzałożycielem tria Shofar (z Maciem Morettim i Mikołajem Trzaską), liderem formacji Cukunft i Alte Zachen, zespołu Wovoka i Sky Albatross. Artysta skupia się przede wszystkim na improwizacji wynikającej z jazzu i bluesa oraz na muzyce etnicznej i ludowej.
Jest autorem wyjątkowych przedsięwzięć, w których do współpracy zaprasza muzyków z różnych kultur. Warto tu przywołać projekt Nefesh zrealizowany z udziałem tureckiego pieśniarza i instrumentalisty Tahira Palali i pochodzącej również z Turcji wokalistki Çiğdem Aslan.
Genowefa Lenarcik – kurpiowska śpiewaczka z bezcennym repertuarem i stylem śpiewu wyniesionym z rodzinnego domu. Jej ojciec Stanisław Brzozowy był jednym z najwybitniejszych śpiewaków na Kurpiach. Pochodził z Krobi k. Kadzidła. Prof. Piotr Dahlig napisał: Już w latach pięćdziesiątych XX w. uchodził Brzozowy wśród sąsiadów za „starożytnego” śpiewaka. Wydaje się, że walory dynamiczne, bogate brzmienie głosu i ogólnie śpiew były dla niego ważniejsze niż przekaz słów pieśni. Wypowiedzi Brzozowego odsłaniają świat estetyczny śpiewu kurpiowskie go: wszechstronność inspiracji, w tym widok przyrody, zwierząt, ptaków; współodczuwanie ze środowiskiem naturalnym, np. wrażliwość na echo, wyrazista, naturalna uczuciowość wyrażona w melizmatach, ozdobnikach (kulasiki – wygięcia, zagięcia melodii), płynność głosu (glissanda).
Stanisław Brzozowy szczególnie upodobał sobie śpiew plenerowy, czyli pieśni „leśne”. Dla Genowefy Lenarcik – jego kontynuatorki – i Raphaela Rogińskiego właśnie one stały się kanwą ich opowieści. Miejscem i czasem spotkania. Podróży. Poszukiwań.