Jego pradziadek Jan Głaz grał na klarnecie w armii carskiej. Dziadek Kazimierz oraz ojciec (także Kazimierz) byli skrzypkami. Stanisław uczył się głównie od ojca, jednak na jego edukację muzyczną miała wpływ także matka Marianna, znana śpiewaczka weselna.
Swoją pierwszą kapelę założył już po wojnie. W jej skład wchodzili muzycy grający na klarnetach i bębenku. Artyści grywali na zabawach, weselach, często brali także udział w obrzędach kolędniczych. Stanisław Głaz grał w kapeli przez czterdzieści lat.
Przez piętnaście lat grał też na tubie basowej w dzwolskiej orkiestrze dętej, dzięki czemu nauczył się czytać nuty. W tym samym czasie pracował również na gospodarstwie, poza tym był cieślą, stolarzem, murarzem i szewcem.
Na repertuar Stanisława Głaza składają się polki, walczyki i oberki oraz melodie zwane na Lubelszczyźnie „podróżniakami”. Stanisław Głaz jest bardzo barwną postacią, ma niezwykły talent gawędziarski, lubi opowiadać o muzyce. W ostatnich latach często pojawiał się na lokalnych imprezach oraz warsztatach dla młodych muzykantów (Szkoła Suki Biłgorajskiej w Janowie, Tabor w Kocudzy, Szczebrzeszynie). Ma także spore grono kontynuatorów, do których zaliczają się m.in. Ewa Grochowska, Zbigniew i Krzysztof Butrynowie oraz Piotr Deptuła.