- 7 maja 2024 roku w Warszawie zmarł Jan Ptaszyn Wróblewski.
- Artysta pozostawił po sobie kilkadziesiąt płyt, muzykę filmową i symfoniczną oraz liczne piosenki.
- Jan Ptaszyn Wróblewski był także dziennikarzem radiowym. Od 1970 roku prowadził w Programie Trzecim Polskiego Radia cotygodniowy magazyn "Trzy Kwadranse Jazzu".
- Jego ostatnie nagranie miało miejsce dzień przed śmiercią artysty - 6 maja 2024 roku.
- Jan Ptaszyn Wróblewski zajmował się także działalnością pedagogiczną poprzez prowadzenie warsztatów dla młodych jazzmanów.
Jan Ptaszyn Wróblewski - debiut u boku Komedy
Nie żyje Jan Ptaszyn Wróblewski, legenda polskiego jazzu, saksofonista, kompozytor, a także dziennikarz Polskiego Radia. Należał do najważniejszych muzyków jazzowych. Debiutował w 1956 roku w formacji Krzysztofa Komedy. Działał w pionierskich grupach jazzowych, jak: Jazz Believers, Kwintet Andrzeja Kurylewicza, Polish Jazz Quartet czy Kwartet Jana Ptaszyna Wróblewskiego. Prowadził m.in. Kwintet Poznański i Jazz Outsiders.
Ptaszyn - ten pseudonim nadał mu Krzysztof Komeda - miał swój styl gry z charakterystyczną barwą saksofonu i mocnym swingowaniem - natychmiast rozpoznawalny. W swych kompozycjach eksponował linię melodyczną, zachowując klarowną formę, dużą uwagę przywiązując do aranżacji i harmonii.
Jan Ptaszyn Wróblewski - muzyk i radiowiec
Jan Ptaszyn Wróblewski był również dziennikarzem Polskiego Radia. Od 1970 roku prowadził w Programie Trzecim Polskiego Radia cotygodniowy magazyn "Trzy Kwadranse Jazzu" . Ponad pół wieku zajmował się też działalnością pedagogiczną poprzez prowadzenie warsztatów dla młodych jazzmanów. Od wielu lat współtworzył festiwal Bielska Zadymka Jazzowa. Wydał ponad 30 własnych płyt i brał udział jako w nagraniu kilkudziesięciu innych.
Pod jego kierownictwem w latach 1968-1978 działało Studio Jazzowe Polskiego Radia, do którego muzyk zapraszał najwybitniejszych przedstawicieli rodzimej sceny jazzowej. Byli to między innymi, Krzysztof Komeda, Zbigniew Namysłowski, Wojciech Karolak i Włodzimierz Nahorny. Studio występowało na festiwalach w kraju i za granicą - w Norwegii, Szwecji, Finlandii, w Niemczech i na Węgrzech.
Sprawdź także:
Jazz, piosenki, muzyka filmowa i symfoniczna
Jan Ptaszyn Wróblewski komponował nie tylko utwory jazzowe, na swoim koncie ma również liczne piosenki m.in. takie przeboje jak "Zielono mi" z tekstem Agnieszki Osieckiej oraz "Żyj kolorowo" do słów Wojciecha Młynarskiego, a także utwory symfoniczne. W 1975 r. premierę w Filharmonii Narodowej miał "Wariant warszawski", napisany na wielką orkiestrę symfoniczną i jazzowy kwartet, w którym zasiadali Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Bronisław Suchanek i Czesław Bartkowski. Dyrygował Witold Rowicki. Tworzył również muzykę do filmów, m.in. "Pan Anatol szuka miliona", "Jej portret", "Niech żyje miłość". W 2020 roku ukazał się premierowy, pięciopłytowy album wydany przez Polskie Radio, zawierający dorobek Studia Jazzowego Polskiego Radia oraz późniejsze nagrania Jana Ptaszyna Wróblewskiego.
Doceniony artysta i niezwykła osobowość muzyczna
Muzyk był wielokrotnie nagradzany, mi.in. Złotym Saksofonem - nagrodą magazynu "Dookoła Świata", Nagrodą im. Mateusza Święcickiego oraz honorową Złotą Tarką. Kilkakrotnie zwyciężał w ankietach magazynu "Jazz Forum" w kategorii saksofon barytonowy oraz aranżer. W 1998 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2007 r. Akademia Fonograficzna ZPAV uhonorowała go statuetką Złotego Fryderyka za całokształt twórczości. W 2007 r. z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odebrał Złoty Medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis". W 2012 r. został laureatem Dorocznej Nagrody Ministra Kultury.
Otrzymał także Paszport "Polityki" za 2016 r. jako Kreator Kultury. W tym samym roku dołączył do grona laureatów Nagrody Honorowej Koryfeusz Muzyk i Polskiej. W 2022 r. w uzasadnieniu nominacji do Nagrody Mediów Publicznych w kategorii muzyka kapituła podkreśliła, że Jan Ptaszyn Wróblewski otrzymał ją "za niezwykłą osobowość muzyczną, za bezprecedensową obecność na jazzowej scenie od ponad 60 lat, za kompozycje, które tworzyły i niezmiennie tworzą idiom polskiego jazzu, za budowanie prestiżu polskiego środowiska jazzowego, za 50-letnią działalność pedagogiczną poprzez prowadzenie warsztatów dla młodych jazzmanów, za nieocenioną i niestrudzoną pracę popularyzatorską prowadzoną od 1970 r. w Polskim Radiu, której owocem jest wielopokoleniowa rzesza miłośników jazzu".
IAR/PAP/aw
