Charyzmatyczny wokalista Armii i jeden z liderów niezapomnianej Siekiery 9 lat temu powołał do życia projekt Budzy i Trupia Czaszka. Pierwszą płytą zespołu był album "Uwagi Józefa Baki". Znalazły się na nim XVIII-wieczne turpistyczne teksty barokowego poety i jezuity, ks. Józefa Baki i ostra, punkowa muzyka.

28 października odbyła się premiera drugiego albumu, zatytułowanego "Mor".

- Tak jak w przypadku innych moich płyt, ta również jest koncept albumem. Utwory poukładałem zgodnie ze wskazówką Alfreda Hitchcocka. Zacząłem się od trzęsienia ziemi, a potem pozwoliłem napięciu rosnąć - opowiada gość "DJ Pasma". - To jest najostrzejsza płyta, jaką w życiu nagrałem i pierwsza, na której tak ostro zaśpiewałem. Co ciekawe, najbardziej ekstremalne wokale nagrywałem w domu, w pokoju mojej córki.

Na krążku znalazło się 16 utworów z apokaliptycznymi tekstami Tomasza Budzyńskiego.

- Jestem skrajnym pesymistą, ale nie przeszedłem na stronę mroku. Ja go tylko opisuję, tak jak Dostojewski - tłumaczy rozmówca Bartka Koziczyńskiego. - Mam już 50 lat i pomyślałam, że czas najwyższy na przedśmiertne podrygi. Zrobiłem to pierwszy i ostatni raz. Więcej takich płyt nie będę nagrywał.

Materiał został zarejestrowany w Studiu Custom 34 w Gdańsku i w Studiu Fonoplastykon we Wrocławiu. Mimo świetnych warunków technicznych i technologicznych, muzycy postawili na brudne, tranzystorowe brzmienie.

- "Mor" rzeczywiście brzmi bardzo brzydko. W trakcie nagrań korzystaliśmy ze starych fuzzów. Nie tylko dawały świetne efekty, ale też ciekawie się nazywały "Apokalipsa" czy "Death by Audio" - wspomina Budzyński. - Jeśli zaś chodzi o warstwę tekstową, to postawiłem na neologizmy. Bardzo interesuje mnie ekspresja słów, chciałem więc poeksperymentować, trochę w stylu Białoszewskiego. Dla mnie, jako tekściarza, ten album to krok naprzód.

Płytę "Mor" wyprodukował Marcin Bors. W nagraniach udział wzięli obecni muzycy Trupiej Czaszki: basista Dariusz Budkiewicz (De Press), gitarzysta Rafał "Franz" Giec (Armia) i perkusista Amadeusz "Amade" Kaźmierczak ([deleted]).

kul

Pełne poświęcenie, zdaniem rozmówcy Kamila Jasieńskiego, to podstawa w dzisiejszych czasach. - Ludzie coraz mniej zarabiają, a bilety na koncert są coraz droższe. Nie może być tak, że artysta nie będzie się starać. Nic mnie tak nie irytuje jak zespół, który na koncercie robi wszystko na odczep się. To jest brak szacunku dla odbiorcy - twierdzi James Johnston.

Członkowie Biffy Clyro dla swoich fanów mają dużo szacunku, być może dlatego, że chwilę to trwało zanim świat usłyszał o ich muzyce. Zespół istnieje od połowy lat 90., ale głośno zrobiło się o nim dopiero sześć lat temu, za sprawą krążka "Puzzle", który dotarł na 1. miejsce listy najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii. Wtedy to o Szkotów upomniały się takie tuzy rocka jak The Who, Rolling Stones czy Metallica i zaprosiły ich na trasę koncertową.

- Konfrontacja z legendami muzyki jest stresująca, a supportowanie Metalliki wiązało się z dodatkowymi nerwami - wspomina James Johnston. - Nie byliśmy pewni jak fani metalu przyjmą naszą muzykę, ale z drugiej strony to byłoby dziwne, gdybyśmy nagle zmieniali aranże, żeby przypodobać się wielbicielom Jamesa Hetfielda. Przez wiele lat graliśmy przed publicznością, spośród której tylko nieliczni nas lubili. Wychodzimy z założenia, że każdy ma prawo do własnego zdania.

Grupa słynie z bardzo żywiołowych koncertów, ale pozwala sobie też na występy akustyczne.

- Pokazuje to zespół z zupełnie innej strony. Nasze brzmienie przestaje być takie ciężkie - tłumaczy basista Biffy Clyro. - Lubimy rozbierać nasze utwory, bo intymność jest dla nas bardzo ważna. Ale nie jesteśmy w stanie powiedzieć co lubimy bardziej. Duże koncerty, jak i akustyczne sesje, sprawiają nam tyle samo radości.

Szkocki zespół gościł już w naszym kraju, a podczas ostatniej wizyty w warszawskiej Stodole promował materiał z najnowszej płyty "Opposites".

kul

10 lat temu wygrał "Idola", wydał płytę i słuch po nim zaginął. Nie stał się gwiazdą, ani nawet celebrytą. Zniknął z panteonu rozchwytywanych polskich wokalistów. Miał wówczas 18 lat i jak dziś przyznaje, nie był wówczas przygotowany na sukces. - Poszedłem do programu naiwnie wierząc, że jak wręczę płytę mojego zespołu, w którym zresztą nie śpiewałem, a grałem na gitarze, jurorom, to oni przyklękną i załatwią nam kontrakt na milion dolarów - mówi "Zalef" w Czwórce. - Tak się nie stało. Okazało się też, że sam fakt wygrania programu nie gwarantuje umiejętności pisania piosenek, tekstów, czy robienia aranżacji. Poza tym zawsze jasno stawiałem sprawę: chcę grać rocka, ciężką muzykę, rzężące gitary, a tacy ludzie rzadko są zapraszani do telewizji śniadaniowych.
Od tam tego czasu wiele się jednak u Krzysztofa Zalewskiego zmieniło. Na scenie obecny był cały czas, choć nie zawsze grywał "pierwsze skrzypce". Występował z zespołem Hey, Kasią Nosowską, a także Moniką Brodką, Muchami i Japoto. W studiach nagraniowych zarejestrował mnóstwo chórków na płyty innych wykonawców, współpracował także m.in. przy tworzeniu muzyki do filmu "Jeż Jerzy". Ostatnio wydał autorski krążek pt. "Zelig”, która jest znakomicie oceniana zarówno przez krytyków, jak i samych słuchaczy. Pokazuje także zupełnie nowe oblicze artysty.
- Zdaję sobie sprawę, że materiał na tej płycie nie jest radiowy, przebojowy, nie nadaje się też do puszczania w windach i ciężko będzie sprawić, by w pierwszym tygodniu sprzedaży okrył się poczwórną platyną - mówi gość "Ex Magazine". - Liczę jednak, że zagramy mnóstwo koncertów w całej Polsce, nagramy kolejne płyty i powolutku uda nam się wyrobić własną markę.

Zresztą Zalewski wspomina, że od zawsze wiedział, co chce robić w życiu. - Doznałem olśnienia, gdy miałem 13 lat - mówi wokalista. - Już wtedy planowałem zostanie gwiazdą rocka i do dziś próbuję iść w tym kierunku.
Niektórzy zarzucają mu jednak, że z heavy metalowca stał się… hipsterem. - Nie ważne co, byle mówili - śmieje się muzyk. - Poza tym nie noszę zarostu, a hipster chyba powinien mieć brodę…

(kd)