Przemoc w filmie ma swój cel

Prawie w każdym filmie spotykamy się z przemocą. Nie znaczy to, że nie powinniśmy oglądać takich obrazów. Ważne by podejść do tego refleksyjnie.

Na ekrany polskich kin trafia właśnie najnowszy meksykański film Michela Franco "Pragnienie miłości", a obok niego kolejny obraz Katarzyny Rosłaniec "Bejbi blues".

O "Pragnieniu miłości" sam reżyser mówi, że jest to studium przemocy. Premiera tego filmu skłoniła Błażeja Hrapkowicza, krytyka filmowego z Redakcji Filmowej Canal+ do dyskusji z Jakubem Sochą, również krytykiem filmowym z dwutygodnik.com, na temat przemocy w kinie w czwórkowej audycji "Na cztery ręce".

- Przemoc była w kinie od zawsze - mówi Socha. - Możemy powiedzieć, że już film braci Lumiere taki element wprowadził na ekran. Gdy filmowy pociąg wjeżdżał na stację - przerażeni widzowie uciekali z kina - opowiada. - Następnie pojawiły się pierwsze westerny, sensacje, kino kryminalne. Dziś, w 90 % filmów jest przemoc, niekoniecznie taka, że leje się krew, ale np. przemoc psychiczna.

Reżyserzy różnie podchodzą do tematu przemocy. W slapstikowych komediach jest ona wykorzystywana jako gag, ma wywoływać uśmiech. W innych filmach służy do snucia moralizującej opowieści, w horrorach do wywołania strachu, ale też śmiechu. Może też być pewnego rodzaju oczyszczeniem.

- Granica między przemocą, a wykorzystywaniem jej jako gag zależy od naszej wrażliwości. Da się wyznaczyć grupę reżyserów, którzy zajmują się przemocą "na poważnie" i nie chcą jej trywalizować. Takim reżyserem jest np. Michael Haneke np. film "Funny games" - mówi Socha.

W dramacie "Biała wstążka" Haneke mówi o przemocy, ale nie pokazuje jej aktów. Na czwórkowej antenie padły też nazwiskach takich reżyserów jak Tarantino, Gaspar Noé, Peter Jackson czy Dawida Griffitha. Eksperci na antenie Czwórki zastanawiają się dlaczego oglądamy filmy pełne przemocy, czy jest w nich coś pociągającego - posłuchaj załączonej audycji "Na cztery ręce".

(pj)