Badania prowadzone przez ostatnie 30 lat na gryzoniach, wskazują na dwa hormony uwalniane podczas krycia - oksytocynę i wazopresynę. Sugeruje to, że kluczem do trwałej miłości mogą być różnice w ich działaniu na mózg. Odkąd odkryto, że te „przytulanki chemiczne” wzmacniają więzi męsko-żeńskie u norników, badacze od dawna zastanawiali się, czy mogą one działać w ten sam sposób u ludzi. By to sprawdzić naukowcy zwrócili się ku lemurom, ponieważ są bliżej genetycznie dopasowane do ludzi niż norniki.
Porównanie wyników obrazowania mózgu lemurów z poprzednimi wynikami u norników i małp ujawniło pewne zauważalne różnice w gęstości i rozmieszczeniu receptorów hormonów. Oksytocyna i wazopresyna działają na różne części mózgu u lemurów - co oznacza, że mogą również mieć różne skutki, w zależności od lokalizacji ich komórki docelowej.
Czego więc lemury mogą nas nauczyć o miłości? Autorzy twierdzą, że oksytocyna może być „miksturą oddania” dla norników, ale może być połączonym działaniem i interakcją wielu substancji chemicznych w mózgu, wraz z czynnikami ekologicznymi, które tworzą długotrwałe więzi u lemurów i innych naczelnych, w tym ludzi.
