Powstanie Warszawskie. 31 sierpnia. "Stare Miasto. Położenie krytyczne; dalsze trzymanie się wobec braku zaopatrzenia i olbrzymich strat – niemożliwe"

To dla powstańców bardzo ciężki dzień, ginie wielu z nich. W nocy ze Starego Miasta rozpoczęto planowaną ewakuację oddziałów i cywilów. Próbowano przejąć kontrolę nad terenem, przez który przebiegać miała ewakuacja do Śródmieścia. W tym celu 100-osobowa grupa z batalionu "Czata 49" pod dowództwem por. Zdzisława Zołocińskiego ps. Piotr idzie ze Starego Miasta kanałem na pl. Bankowy. Mają od tyłu zaatakować pozycje niemieckie. Plan się nie powodzi. W czasie wychodzenia z kanału na pl. Bankowym pada kilkudziesięciu powstańców. Reszta wycofuje się na Stare Miasto tym samym kanałem.

W tym czasie na Starym Mieście żołnierze batalionu "Chrobry I" bronią ruin ul. Nalewki. Blisko 300 z nich ginie tego dnia od bombardowań w pasażu Simonsa i sąsiedniej szkoły. Ruiny zostają po kościele i klasztorze Panien Sakramentek przy Rynku Nowego Miasta – tu giną siostry, księża i tysiąc mieszkańców stolicy.

Niemcy odbijają z rąk powstańców zakłady "Fiata" przy Sapieżyńskiej, ul. Zakroczymską, Kościelną, Freta i Brzozową. Powstańcy utrzymują punkty oporu przy Bonifraterskiej i Franciszkańskiej, którymi bronią pl. Krasińskich i wejścia do kanału.

Powstańcza prasa donosi o uznaniu przez rządy Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych Armii Krajowej za armię kombatancką.

Fragment meldunku gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego do władz w Londynie: "31 sierpnia. Stare Miasto. Położenie krytyczne; dalsze trzymanie się wobec braku zaopatrzenia i olbrzymich strat – niemożliwe. Próba przebicia się naszych oddziałów do Śródmieścia przez plac Bankowy nie powiodła się. […]".