Leszek Teleszyński - aktor "zaszufladkowany"

Leszek Teleszyński ukończył szkołę aktorską w Krakowie w 1969 roku, jednak już rok wcześniej zaczął występować na deskach Teatru Ludowego. W zespole tego teatru był na stałe w latach 1969–1971. Następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie występował najpierw w Teatrze Narodowym (1971–1974), a następnie w Teatrze Polskim (1974–1976) i od 1978 aż do dzisiaj.

Bardzo szybko, bo już w roku 1971 zadebiutował w filmie, od razu w głównej roli. "Trzecia część nocy" była nie tylko debiutem Teleszyńskiego, ale i reżysera. Pierwszy obraz Andrzeja Żuławskiego można śmiało nazwać jednym z najlepszych debiutów w historii polskiego kina. Był to bowiem film niezwykły, który według słów samego autora opowiadał o okupacji "z punktu widzenia wszy".

Michał (w tej roli Teleszyński) na początku wojny traci matkę, żonę i syna. Żeby się utrzymać, jest karmicielem wszy w Instytucie Profesora Weigla we Lwowie, co powoduje częste halucynacje. Bohater jest więc zagubiony, a widz razem z nim, pomiędzy maligną a jawą, na co nakłada się koszmar okupacyjnej codzienności. Teleszyński miał więc bardzo trudne zadanie, ponieważ już w pierwszej swojej filmowej roli musiał radzić sobie z graniem bardzo silnych emocji. Świetnie sobie jednak poradził.

Zaowocowało to kolejną propozycją od Andrzeja Żuławskiego. Tym razem Teleszyński wcielił się w główną rolę w filmie "Diabeł" (1972, premiera 1988). Ponownie, co stało się znakiem rozpoznawczym wybitnego reżysera, film charakteryzował się bardzo wysoką temperaturą emocjonalną. Spisek, zbrodnia, rozpad świata to tematy historycznego filmu Żuławskiego, którego akcja osadzona jest w XVIII-wiecznej Rzeczpospolitej. Teleszyński znów dobrze poradził sobie z bardzo ekspresyjnymi środkami wyrazu, co przecież dla aktora zawsze jest ryzykowne.

Dalej kariera Teleszyńskiego potoczyła się w stronę produkcji mniej awangardowych w formie, które wykorzystywały przede wszystkim naturalne warunki aktora świetnie pasującego do postaci amanta. Tego typu rolą była ta w "Trędowatej" (1976) w reżyserii Jerzego Hoffmana, w której Teleszyński zagrał ordynata Waldemara Michorowskiego. Również wcześniejsza o dwa lata rola w filmie "Potop" tego samego reżysera, w którym aktor wcielił się w księcia Bogusława Radziwiłła, była zwrotem w kierunku ról charakterystycznych.

W 1978 roku aktor zagrał główną rolę w serialu telewizyjnym w reżyserii Andrzeja Konica pod tytułem "Życie na gorąco", który był odpowiedzią Polski Ludowej na filmy o Jamesie Bondzie.

Na serial składało się dwanaście odcinków, z których każdy dział się w innym europejskim mieście. W każdym z nich, grany przez Teleszyńskiego redaktor Maj, usiłował dopaść, stojącego na czele powołanej przez zbrodniarzy hitlerowskich "Organizacji W", doktora Gebhardta. W rolę czarnego charakteru wcielił się Leszek Herdegen.

Teleszyński, jako redaktor Maj, jeździł różnymi samochodami, miedzy innymi marki Porsche czy BMW, jednak jego ulubionym był polski Fiat 125p "Sport".

Przez kolejne czterdzieści lat Teleszyński wystąpił w wielu filmach i serialach jednak nigdy nie miał już okazji zagrać ról tak istotnych jak przez kilka pierwszych lat swojej kariery zawodowej. Prawdopodobnie powodem tego jest zbyt silne skojarzenie aktora z rolami charakterystycznymi, które udzieliło się pracującym z nim reżyserom.

- Ja się na to nie skarżę - mówił Leszek Teleszyński w Polskim Radiu w audycji Anny Retmaniak z 1996 roku. - Taki mam charakter, że nie będę chodził i się napraszał. Raczej czekam, aż role same do mnie przyjdą - dodawał.

az